ΜΗΠΩΣ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ;
Η εργασία διαπερνά και καθορίζει ολόκληρη την ύπαρξή μας. Ο χρόνος μας κυλάει αλύπητα στους ρυθμούς της καθώς διασχίζουμε πανομοιότυπα θλιβερά περιβάλλοντα σε ολοένα επιταχυνόμενους ρυθμούς. Εργάσιμος, χρόνος…παραγωγικός χρόνος…ελεύθερος χρόνος…
Κάθε δραστηριότητά μας εντάσσεται μέσα στο πλαίσιό της: η απόκτηση γνώσεων θεωρείται επένδυση για μια μελλοντική καριέρα, η χαρά βαφτίζεται διασκέδαση και επιδίδεται στην ξέφρενη κατανάλωση, η δημιουργικότητα μας συντρίβεται μέσα στα στενά όρια της παραγωγικότητας, οι σχέσεις μας, ακόμα και οι ερωτικές μας συνευρέσεις, μιλάνε την γλώσσα της απόδοσης και της χρηστικότητας. Η διαστροφή φτάνει σε τέτοιο σημείο ώστε να αναζητούμε μια μορφή εργασίας ακόμα και εθελοντικής, προκειμένου να γεμίσουμε το κενό ύπαρξης μας, προκειμένου να «κάνουμε κάτι».
Υπάρχουμε για να δουλεύουμε, δουλεύουμε για να υπάρχουμε.
Η ταύτιση της εργασίας με την ανθρώπινη δραστηριότητα και δημιουργικότητα, καθώς και η πλήρης επικράτηση του δόγματος της εργασίας ως φυσικό πεπρωμένο του ανθρώπου έχουν διεισδύσει τόσο βαθιά μέσα στην συνείδησή μας ώστε η άρνηση αυτής της επιβαλλόμενης συνθήκης, αυτού του κοινωνικού καταναγκασμού, να φαντάζει ως ιεροσυλία της ίδιας της έννοιας της ανθρωπινότητας.
Μια οποιαδήποτε δουλειά είναι καλύτερη από το να μην έχεις δουλειά, λοιπόν. Έτσι διαμηνύουν οι ευαγγελιστές του υπάρχοντος, δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα για έναν ακόμη πιο ξέφρενο ανταγωνισμό μεταξύ των εκμεταλλευομένων για τ’ αποφάγια των αφεντικών, για την εργαλειοποίηση και την πλήρη ισοπέδωση των κοινωνικών σχέσεων για κάποιες άθλιες «θέσεις εργασίας» στα κάτεργα της επιβίωσης.
Δεν είναι, όμως, μόνο οι όροι και οι συνθήκες εργασίας που δημιουργούν το αδιέξοδο. Είναι η ίδια η εργασία, ως διαδικασία εμπορευματοποίησης της ανθρώπινης δραστηριότητας, που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζωντανά εξαρτήματα μιας μηχανής κατανάλωσης εικόνων και προϊόντων. Είναι η ίδια η εργασία ως καθολική συνθήκη κάτω απ’ την οποία διαμορφώνονται σχέσεις και συνειδήσεις, που αποτελεί την σπονδυλική στήλη συντήρησης και αναπαραγωγής αυτής της κοινωνίας που βασίζεται στην ιεραρχία, την εκμετάλλευση, την καταπίεση. Και ως τέτοια πρέπει να καταστραφεί.
Για να μην γίνουμε απλά πιο χορτάτοι σκλάβοι ή καλύτεροι διαχειριστές της μιζέριας. Για να επανοηματοδοτήσουμε τον σκοπό και την ουσία της ανθρώπινης δραστηριότητας και δημιουργικότητας, αποφασίζοντας από κοινού και με γνώμονα την αναζήτηση της χαράς της ζωής μέσω της γνώσης, της συνειδητοποίησης, της ανακάλυψης, της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης. Για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση…
ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ
Σύμπραξη αλληλεγγύης Αθήνα-Θεασσαλονίκη
(από αφίσα αλληλεγγύης με Ράμι Συριανό-Κλεομένη Σαββανίδη)