the wild bunch

DOES WORK LIBERATE?

 Work penetrates and determines our whole existence. Time flows merciless at her rhythm as we commute through identical depressive surroundings at an ever increasing pace. Working time…productive time…free time…Every single one of our activities falls within her context: acquiring knowledge is considered an investment for a future career, joy is transformed into entertainment and delves into an orgy of consumption, our creativity is crushed within the narrow limits of productivity, our relationships -even our erotic encounters- speak the language of performance and usability… Our perversion has reached such a point that we search for any form of work, even voluntary, in order to fill our existential void, in order to “do something”.

We exist to work, we work to exist.

The identification of work with human activity and creativity and the complete domination of the doctrine of work as the natural destiny of humans have penetrated our consciousness to such a depth that the refusal of this enforced condition, of this social coercion, seems as sacrilege towards the very concept of humanity.

So any job is better than not having a job. This is the message spread by the evangelists of the existent, sounding the kick-off for the ever more frantic competition between the exploited for some scraps from the bosses’ table; for the instrumentalization and complete leveling of social relationships in exchange for some miserable job in the galleys of survival.

It is not, however, only the terms and conditions of work which create a dead-end. It is work as a totality, as a process of commercialization of human activity that reduces humans into living components of a machine consuming images and products. It is work as a universal condition under which relationships and consciousness are formed, as the backbone maintaining and reproducing this society based on hierarchy, exploitation and oppression. And as such, work must be destroyed.

So we don’t merely become more content slaves or better managers of misery. So that we can re-signify the aim and essence of human activity and creativity by acting together and driven by the search for the joy of live through knowledge, awareness, discovery, camaraderie, solidarity. For individual and collective liberation…

 

 LET’S LIBERATE OURSELVES FROM WORK

Athens-Thessaloniki Solidarity Collaboration

 

(text from solidarity poster with comrade Rami Sirianos)

 

To tell the truth, I don’t quite understand what is meant today when
people speak of “illegalism”. I thought this word was no longer in use,
that it could not slip out of the history books of the anarchist movement
any more, shut up forever with the equally ancient “propaganda of the
deed”. When I have heard it talked about again in recent times in such
shamelessly critical tones, I haven’t been able to hold back a sensation
of astonishment. I begin to find this mania for dusting off old arguments
in order to avoid dealing with new discussions intolerable, but there is
so much of this.

One thing, however, seems clear to me. The illegalism that is spoken
of (badly) today is not the concept that was debated with so much heartfelt
animation by the anarchist movement at the beginning of the 20th
century. At that time this term was used to indicate all those practices
prohibited by law that were useful for resolving the economic problems
of comrades: robbery, theft, smuggling, counterfeiting money and so on.
It seems to me that today some anarchists, lacking anything concrete
to discuss, are tending much too easily to claim that illegalism means
a refined glorification for its own sake of every behavior forbidden by
law, not only of those dictated by the requirements of survival. In short,
illegalism would become a kind of theoretical framework for erecting
illegality as a system, a life value.

Some people push it even further, to the point of censuring a no better
defined “illegalism at all costs”, yearning for comrades who would violate
the law even when they could do otherwise simply to savor the thrill of
the forbidden or perhaps in order to satisfy some ideological dogma. But
I ask, where have these comrades run across this illegalism at all costs,
who has spoken of it? Who would be such a fool as to challenge the
severity of the law when she could do otherwise? Obviously, nobody.

But there is probably another point on which it would be useful to
reflect. Can an anarchist avoid challenging the law? Certainly in many
circumstances this is possible. For example, at the moment I am writing
for a paper that is published legally; does this perhaps make me a legalist
anarchist? On the other hand, if I were to go this evening to put up
clandestine flyers, would this make me an illegalist anarchist? But then,
what would ever distinguish these two categories of anarchists?

The question of the relationship between an anarchist and the law cannot
be settled in such a hasty and misleading way. As I see it, the actions
of an anarchist cannot be conditioned by the law in either the positive
or the negative. I mean that it cannot be either the reverential respect
for the guiding standards of the time or the pleasure of transgression as
an end in itself that drives her, but rather his ideas and dreams united
to her individual inclinations. In other words, an anarchist can only be
an alegalist, an individual who proposes to do what most pleases him
beyond the law, without basing herself on what the penal code allows
or forbids.

Of course, the law exists and one cannot pretend not to see it. I
am quite aware that there is always a bludgeon ready to attend to our
desires along the way toward their realization, but this threat should
not influence our decision about the means to use to realize that which
is dearest to our hearts. If I consider it important to publish a paper
— a thing that is considered legal — I can easily attempt to follow the
provisions of the law about the press in order to avoid useless annoyance,
since this does not change the contents of what I intend to communicate
at all.

But, on the other hand, if I consider it important to carry an action
considered illegal — like the attack against the structures and people
of power — I will not change my mind simply because someone waves
the red flag of the risks I will face before my eyes. If I acted otherwise,
the penal code would be advising me about what my conduct should be,
greatly limiting my possibilities to act and thus to express myself.
But if it is an absurdity to describe an anarchist as “illegalist”, it would
be ridiculous to attribute the quality of “legalist” to her. How could an
anarchist, an individual who desires a world without authority, expect
to be able to realize his dream without ever breaking the law, which
is the most immediate expression of authority, that is to say, without
transgressing those norms that have been deliberately established and
written in order to defend the social order? Anyone who intends to
radically transform this world would necessarily have to place herself
sooner or later against the law that aims to conserve it.

Unless. . .Unless the desire to change that world that still smolders in
the hearts of these anarchists is in some way subordinated to the worries
about the risks they might face, about being persecuted by the police,
about being brought under investigation, about losing the appreciation
of friends and relations. Unless the absolute freedom that means so much
to anarchists is considered a great and beautiful thing, but mainly in the
realm of theory — manifesting itself in the inoffensive banter exchanged
fork the armchairs after a suffocating day of work — because from the
practical point of view the strength of domination offers no hope. Then
it is advisable to make utopia into something concrete, with its feet upon
the ground, uniting it with good sense, because revolution could never
be considered legal under any penal code.

Enough of dreaming the impossible; let’s try to obtain the tolerable.
Here it is, the invective against the myth of illegalism coming from
certain anarchists takes on a precise meaning, that of justifying their selfinterested
predisposition to conform to the dictates of the law, setting
aside every foolish, immoderate aspiration.
In the name of realism, of course.

(from the pamphlet “Articles from Cananero” published by The Anarchist Library)

Opinion is a vast merchandise that everyone possesses and uses. Its
production involves a large portion of the economy, and its consumption
takes up much of people’s time. Its main characteristic is clarity.

We hasten to point out that there is no such thing as an unclear opinion.
Everything is either yes or no. Different levels of thought or doubt,
contradiction and painful confessions of uncertainty are foreign to it.
Hence the great strength that opinion gives to those who use it and
consume it in making decisions or impose it on the decisions of others.

In a world that is moving at high speed toward positive/negative binary
logic, from red button to black, this reduction is an important factor in
the development of civil cohabitation itself. What would become of our
future if we were to continue to support ourselves on the unresolved
cruelty of doubt? How could we be used? How could we produce?

Clarity emerges when the possibility of real choice is reduced. Only
those with clear ideas know what to do. But ideas are never clear, so
there are those on the scene who clarify them for us, by supplying simple
comprehensible instruments: not arguments but quizzes, not studies but
alternative binaries. Simply day and night, no sunset or dawn. Thus they
solicit us to pronounce ourselves in favor of this or that. They do not
show us the various facets of the problem, merely a highly simplified
construction. It is a simple affair to pronounce ourselves in favor of a
yes or no, but this simplicity hides complexity instead of attempting to
understand and explain it. No complexity, correctly comprehended, can
in fact be explained except by referring to other complexities. There is
no such thing as a solution to be encountered. Joys of the intellect and
of the heart are cancelled by binary propositions, and are replaced with
the utility of “correct” decisions.

But no one is stupid enough to believe that the world rests on two
logical positive and negative binaries. Surely there is a place for understanding,
a place where ideas again take over and knowledge regains
lost ground. Therefore, the desire arises to delegate this all to others who
seem to hold the answers to the elaboration of complexity because they
suggest simple solutions to us. They portray this elaboration as something
that has taken place elsewhere and therefore represent themselves
as witnesses and depositories of science.

So the circle closes. The simplifiers present themselves as those who
guarantee the validity of the opinions asked, and their continual correct
production in binary form. They seem to be wary of the fact that once
opinion — this manipulation of clarity — has destroyed all capacity to
understand the intricate tissue that underlies it, the complex unfoldings
of the problems of conscience, the fevered activity of symbols and meanings,
references and institutions, it destroys the connective tissues of
differences. It annihilates them in the binary universe of codification
where reality only seems to have two possible solutions, the light on or
the light off. The model sums up reality, cancels the nuances of the latter
and displays it in pre-wrapped formulas ready for consumption. Life
projects no longer exist. Instead symbols take the place of desires and
duplicate dreams, making them dreams twice over.

The unlimited amount of information potentially available to us does
not allow us to go beyond the sphere of opinion. Just as most of the
goods in a market where every possible, useless variety of the same
product does not mean wealth and abundance but merely mercantile
waste, an increase in information does not produce a qualitative growth
in opinion. It does not produce any real capacity to decide what is true
or false, good or bad, beautiful or ugly. It merely reduces one of these
aspects to a systematic representation of a dominant model.
In reality, there is no good on the one side or bad on the other. Rather
there is a whole range of conditions, cases, situations, theories and practices
which only a capacity to understand can grasp, a capacity to use the
intellect with the necessary presence of sensibility and intuition. Culture
is not a mass of information, but a living and often contradictory system,
through which we gain knowledge of the world and ourselves. This is a
process which is at times painful and hardly ever satisfying, with which
we realize the relationships which constitute our life and our capacity
to live.

By canceling out all of these nuances, we again find ourselves with a
statistical curve in our hands, an illusory course of events produced by a
mathematical model, not a fractured and overwhelming reality,
Opinion provides us with certainty on the one hand, but on the other
it impoverishes us and deprives us of the capacity to struggle, because we
end up convinced that the world is simpler than it is. This is totally in the
interest of those who control us. A mass of satisfied subjects convinced
that science is on their side, that is what they need in order to realize
the projects of domination in the future.

(from the pamphlet “Articles from Cananero” published by The Anarchist Library)

In my travels over the past several months, I have talked with many anarchists who conceive of anarchy as a moral principle. Some go so far as to speak of anarchy as though it were a deity to whom they had given themselves–reinforcing my feeling that those who really want to experience anarchy may need to divorce themselves from anarchism.

The most frequent of the moral conceptions of anarchy I heard defined anarchy as a principled refusal to use force to impose one’s will on others. This conception has implications which I cannot accept. It implies that domination is mainly a matter of personal moral decisions rather than of social roles and relationships, that all of us are equally in a position to exercise domination and that we need to exercise self-discipline to prevent ourselves from doing so. If domination is a matter of social roles and social relationships, this moral principle is utterly absurd, being nothing more than a way of separating the politically correct (the elect) from the politically incorrect (the damned). This definition of anarchy places anarchic rebels in a position of even greater weakness in an already lopsided struggle against authority. All forms of violence against people or property, general strikes, theft and even such tame activities as civil disobedience constitute a use of force to impose one’s will. To refuse to use force to impose one’s will is to become totally passive–to become a slave. This conception of anarchy makes it a rule to control our lives, and that is an oxymoron.

The attempt to make a moral principle of anarchy distorts its real significance. Anarchy describes a particular type of situation, one in which either authority does not exist or its power to control is negated. Such a situation guarantees nothing–not even the continued existence of that situation, but it does open up the possibility for each of us to start creating our lives for ourselves in terms of our own desires and passions rather than in terms of social roles and the demands of social order. Anarchy is not the goal of revolution; it is the situation which makes the only type of revolution that interests me possible –an uprising of individuals to create their lives for themselves and destroy what stands in their way. It is a situation free of any moral implications, presenting to each of us the amoral challenge to live our lives without constraints.

Since the anarchic situation is amoral, the idea of an anarchist morality is highly suspect. Morality is a system of principles defining what constitutes right and wrong behavior. It implies some absolute outside of individuals by which they are to define themselves, a commonality of all people that makes certain principles applicable to everyone.

I don’t wish to deal with the concept of the “commonality of all people” in this article: My present point is that whatever morality is based upon, it always stands outside of and above the living individual. Whether the basis or morality is god, patriotism, common humanity, production needs, natural law, “the Earth,” anarchy, or even “the individual” as a principle, it is always an abstract ideal that rules over US” Morality is a form of authority and will be undermined by an anarchic situation as much as any other authority if that situation is to last.

Morality and judgment go hand in hand. Criticism–even harsh, cruel criticism–is essential to honing our rebellious analysis and practice, but judgment needs to be utterly eradicated. Judgment categorizes people as guilty or not guilty–and guilt is one of the most powerful weapons of repression. When we judge and condemn ourselves or anyone else, we are suppressing rebellion–that is the purpose of guilt. (This does not mean that we “shouldn’t” hate, or wish to kill anyone–it would be absurd to create an “amoral” morality, but our hatred needs to be recognized as a personal passion and not defined in moral terms.) Radical critique grows from the real experiences, activities, passions and desires of individuals and aims at liberating rebelliousness. Judgment springs from principles and ideals that stand above us; it aims at enslaving us to those ideals. Where anarchic situations have arisen, judgment has often temporarily disappeared, freeing people of guilt– as in certain riots where people of all sorts looted together in a spirit of joy in spite of having been taught all of their lives to respect property. Morality requires guilt; freedom requires the elimination of guilt.

A dadaist once said, “Being governed by morals… has made it impossible for us to be anything other than passive toward the policeman; this is the source of our slavery.” Certainly, morality is a source of passivity. I have heard of several situations in which fairly large-scale anarchic situations started to develop and have experienced minor ones, but in each of these situations, the energy dissipated and most participants returned to the non-lives they’d lived before the uprisings. These events show that, in spite of the extent to which social control permeates all of our waking (and much of our sleeping) lives, we can break out. But the cops in our heads–the morality, guilt and fear–have to be dealt with. Every moral system, no matter what claims it makes to the contrary, places limits on the possibilities available to us, constraints upon our desires; and these limits are not based on our actual capabilities, but on abstract ideas that keep us from exploring the full extent of our capabilities. When anarchic situations have arisen in the past, the cops in peoples’ heads–the ingrained fear, morality and guilt–have frightened people, keeping them tame enough to retreat back into the safety of their cages, and the anarchic situation disappeared.

This is significant because anarchic situations don’t just pop out of nowhere–they spring from the activities of people frustrated with their lives. It is possible for each of us at any moment to create such a situation. Often this would be tactically foolish, but the possibility is there. Yet we all seem to wait patiently for anarchic situations to drop from the sky– and when they do explode forth, we can’t keep them going. Even those of us who have consciously rejected morality find ourselves hesitating, stopping to examine each action, fearing the cops even when there are no external cops around. Morality, guilt and fear of condemnation act as cops in our heads, destroying our spontaneity, our wildness, our ability to live our lives to the full.

The cops in our heads will continue to suppress our rebelliousness until we learn to take risks. I don’t mean that we have to be stupid–jail is not an anarchic or liberatory situation, but without risk, there is no adventure, no life. Self-motivated activity–activity that springs from our passions and desires, not from attempts to conform to certain principles and ideals or to blend in to any group (including “anarchists”) -is what can create a situation of anarchy, what can open up a world of possibilities limited only by our capabilities. To learn to freely express our passions–a skill earned only by doing it–is essential. When we feel disgust, anger, joy, desire, sadness, love, hatred, we need to express them. It isn’t easy. More often than not, I find myself falling into the appropriate social role in situations where I want to express something different. I’ll go into a store feeling disgust for the whole process of economic relationships, and yet politely thank the clerk for putting me through just that process. Were I doing this consciously, as a cover for shoplifting; it would be fun, using my wits to get what I want; but it is an ingrained social response–a cop in my head. I am improving; but I have a hell of a long way to go. Increasingly, I try to act on my whims, my spontaneous urges without caring about what others think of me. This is a self-motivated activity–the activity that springs from our passions and desires, from our suppressed imaginations, our unique creativity. Sure, following our subjectivity this way, living our lives for ourselves, can lead us to make mistakes, but never mistakes comparable to the mistake of accepting the zombie existence that obedience to authority, morality, rules or higher powers creates. Life without risks, without the possibility of mistakes, is no life at all. Only by taking the risk of defying all authority and living for ourselves will we ever live life to the full.

I want no constraints on my life; I want the opening of all possibilities so that I can create my life for myself–at every moment. This means breaking down all social roles and destroying all morality. When an anarchist or any other radical starts preaching their moral principles at me–whether non-coercion, deep ecology, communism, militantism or even ideologically-required “pleasure”–I hear a cop or a priest, and I have no desire to deal with people as cops or priests, except to defy them. I am struggling to create a situation in which I can live freely, being all that I desire to be, in a world of free individuals with whom I can relate in terms of our desires without constraints. I have enough cops in my head –as well as those out on the streets–to deal with without having to deal with the cops of “anarchist” or radical morality as well. Anarchy and morality are opposed to each other, and any effective opposition to authority will need to oppose morality and eradicate the cops in our heads.

(from Anarchy: A Journal Of Desire Armed #24, March-April 1990.)

Η πόρτα ανοίγει και κλείνει, ξανανοίγει και ξανακλείνει. Τρεις μήνες φυλακή. Ένας χρόνος φυλακή. Θέλω να ξέρω αν οι άλλοι με σκέφτονται όσο τους σκέφτομαι εγώ. Οι μέρες περνάνε γρήγορα τώρα. Τετρακόσιες ογδόντα δύο ημέρες φυλακή. Τετρακόσιες ογδόντα τρεις ημέρες φυλακή. Τετρακόσιες ογδόντα….έχασα το μέτρημα. Γαμώτο. Καλύτερα έτσι. Το να μετράς μες στη φυλακή δεν κάνει καλό. Η αριθμητική δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Η φυλακή έχει την δική της μυρωδιά. Μια μυρωδιά που σε τυλίγει και σε ακολουθεί. Δεν θα καταφέρω ποτέ να την βγάλω από πάνω μου. Χτες συμπλήρωσα το δεύτερο ημερολόγιο μέσα. Δύο γαμημένα χρόνια. Δεν με πιάνει ύπνος. Ξέχασα πώς να χαμογελάω και τώρα δεν μπορώ να ονειρευτώ. «Κλινκ κλινκ» μέσα στη νύχτα. Με ξυπνάνε για έρευνα. Ίσως βρουν το τσέρκι. Εφτακόσιες πενήντα μία ημέρες φυλακή. Είστε ικανοποιημένοι αγαπητοί μου δικαστές; Γουρούνια. Εφτακόσιες πενήντα δύο ημέρες φυλακή, γουρούνια. Εφτακόσιες πενήντα τρεις, γουρούνια.  Πηγαίνω-έρχομαι και φεύγω ξανά. Πηγαίνω – έρχομαι και φεύγω ξανά. Το κελί μου είναι τρία επί τρία. Από το παράθυρο του δευτέρου ορόφου βλέπω 20% του ουρανού πάνω από τον γαμημένο τοίχο της φυλακής. Διασχίζω την αυλή σαν αυτόματο. Περπατάω χιλιόμετρα μέσα σε μια αυλή με εμβαδόν μόλις λίγα μέτρα. Βαρεμάρα και ξανά βαρεμάρα. Σήμερα ξέρασα την ίδια μου την ψυχή. Ξέρασα κάγκελα, τοίχους, απομονώσεις, χρόνια φυλακής, δικαστικές ποινές. Ξέρασα τρία χρόνια φυλακής. Δεν θέλω να μετράω πια. Κλείνω τελείως τα μάτια μου και σκέφτομαι. Σκέφτομαι τους συντρόφους, που τους κρατάνε μακριά μου σε άλλες φυλακές. Σκέφτομαι φωτιές στις ταράτσες τους. Σκέφτομαι όλα όσα προσπάθησε η φυλακή να με κάνει να ξεχάσω. Σκέφτομαι ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα ταξίδι που δεν τελειώνει εκεί που τελειώνει ο τοίχος, ένα βλέμμα που δεν είναι παγιδευμένο πίσω από τα γαμημένα τα κάγκελα. Σταματάω να σκέφτομαι. Ανοίγω το χέρι. Κοιτάω τη μεταλλική λίμα. Τώρα ξέρω. Ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω. Πάμε λοιπόν, άλλη μια φορά. Αυτή τη φορά με πάθος. Μέχρι το τέλος. Ζήτω η αναρχία.

(το αρχικό κείμενο στα αγγλικά αλιεύτηκε από το bristol abc)

The door closes and opens, then closes and opens again. Three months of prison. A year of prison. I need to know if others are thinking about me as much as I’m thinking about them. The days can’t go by fast enough now. Four-hundred-eighty-two days of prison. Four-hundred-eighty-three days of prison. Four-hundred-eight… I’ve lost count. Fuck. It’s better that way. Counting is no good in prison. The arithmetic makes no sense whatsoever. Prison has its own smell. A smell that gets all over you and follows you around. I’ll never manage to get it off me. Yesterday marked two calendars in prison. Two fucking years. I don’t get any sleep. I’ve forgotten how to smile and now I can’t dream. “Clink clink” in the night. They wake me up for a search. Maybe they’ll find the shanks. Seven-hundred-fifty-one days of prison. Are you satisfied, my dear judges? Pigs. Seven-hundred-fifty-two days of prison, pigs. Seven-hundred-fifty-three pigs. Coming and going and off I go. Coming and going and off I go. My cell is three meters by three meters. From the second floor window I see 20% of the sky over the top of the fucking prison wall. I walk through the yard like an automaton. I walk kilometres in a yard measuring just a few meters. Boredom and boredom again. Today I vomited my very soul. I vomited bars, walls, solitary confinements, years of prison, judicial sentences. I vomited three years of prison. I don’t want to count anymore. I completely close my eyes and think. I think about my comrades, whom they’re keeping far away from me in other prisons. I think about fires on the prison roofs. I think about everything prison has tried to make me forget. I think about a smile, a caress, a journey that doesn’t end over there where the wall ends, a glance that isn’t trapped behind the fucking prisons bars. I stop thinking. I open my hand. I look at the metal file I have. Now I know. I know exactly what I have to do. Let’s go then, once again. This time with feeling. Until the end. Long live anarchy.

An altered except from the text signed by J. And V.

(from bristol abc)

…Στον πόλεμο υπάρχουν κινήσεις που είναι επιτυχημένες και άλλες που είναι λανθασμένες, υπάρχουν αγωνιστές που είναι οξυδερκείς και άλλοι που αφήνονται να παρασυρθούν από τον ενθουσιασμό και γίνονται εύκολος στόχος του αντιπάλου και πιθανώς να θέτουν σε κίνδυνο τους συντρόφους. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας θα πρέπει να συμβουλεύει, να υπεραμύνεται και να πράττει την τακτική που θεωρεί πιο πρόσφορη για την επίτευξη της νίκης όσο το δυνατόν συντομότερα και με τις λιγότερες θυσίες. Αυτό όμως δεν μπορεί να αλλοιώσει το βασικό και ξεκάθαρο γεγονός ότι, καλώς ή κακώς, όποιος μάχεται τον εχθρό μας έχοντας τις ίδιες μ’ εμάς προθέσεις είναι φίλος μας και δικαιούται όχι βέβαια την απεριόριστη αποδοχή μας, αλλά την εγκάρδια συμπάθειά μας.

(Ε. Μαλατέστα, L’ Agitiazione, 1901)

Η αλληλεγγύη είναι μια αμφίδρομη σχέση, δηλαδή δεν πηγάζει από τον αλτρουισμό ή από μια απλή αυτοαναφορικότητα. Είναι μια διαδικασία αναγνώρισης- που βρίσκεται σε μια συνεχή εξέλιξη και αλληλεπίδραση- όπου βρίσκουμε ο ένας τον άλλο μέσα από την κοινότητα ιδεών, επιλογών και προοπτικών. Δεν έχει να κάνει με μια αφηρημένη εξεγερμένη ή εν δυνάμει εξεγερμένη ταυτότητα του φυλακισμένου, του μετανάστη, του προλετάριου ή  οποιουδήποτε άλλου «υποκειμένου», αλλά με την θέση μάχης που παίρνει κάθε φορά το ίδιο το άτομο μέσα στην πραγματικότητα του κοινωνικού πολέμου. Από την άλλη ως αναρχικοί επαναστάτες δεν μπορούμε παρά να στεκόμαστε εχθρικά απέναντι σε κάθε δομή και θεσμό της εξουσίας – όπως είναι η φυλακή, τα σύνορα, η μισθωτή σκλαβιά-  και να κινούμαστε δυναμικά εναντίον τους, με βάσει τους δικούς μας όρους και τις δικές μας πρακτικές.

Για να επιθυμείς το γκρέμισμα όλων των φυλακών δεν χρειάζεται να ταυτίζεσαι ούτε με όλους τους κρατούμενους αλλά ούτε να συγκεντρώνεσαι μόνο σε έναν (ή 2 ή 3 ή 23…) που τον νιώθεις σαν δικό σου. Το θέμα δεν είναι η προσωποποίηση των υποθέσεων έγκλειστων συντρόφων, όσο και αν αναπόφευκτα δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι για κάποιους πιο κοντινούς είναι και μια προσωπική υπόθεση, αλλά η υπέρβαση της λογικής του μεμονωμένου περιστατικού προς την ανάδειξη των κοινών νημάτων που διατρέχουν το πεδίο ύπαρξης όλων όσων δεν συντάσσονται με το συντηρητικό-αντιδραστικό στρατόπεδο. Την ίδια στιγμή, οι δεσμοί που υπάρχουν και αναπτύσσονται με τους συντρόφους μας «εντός των τειχών», τα βιώματά τους, μας φέρνουν αντιμέτωπους με την σκληρή πραγματικότητα, μας βάζουν αναπόφευκτα να πάρουμε θέση. Είμαστε μπλεγμένοι σε υποθέσεις συντρόφων, γιατί είμαστε συνένοχοι στο ίδιο έγκλημα της λυσσασμένης αναζήτησης για ελευθερία.

Τα χαρακτηριστικά της αλληλεγγύης είναι τα ίδια με τα χαρακτηριστικά του αγώνα μας, τα οποία δεν αναφέρονται τόσο στις επιλογές μας σχετικά με τα μέσα (αν και συγκεκριμένες πρακτικές μπορούν κάποιες φορές να λειτουργούν σαν ένα ακόμα σημείο αναφοράς) όσο σε ένα κοινό σκοπό, την διάχυτη επίθεση ενάντια στην Κυριαρχία σε όλες της τις εκφάνσεις για την απελευθέρωση των ζωών μας από κάθε μορφή εξουσίας. Πέρα από γεωγραφικά μήκη και πλάτη και ιδεολογικές αγκυλώσεις, αλληλεγγύη σημαίνει πάνω από όλα ότι αναγνωρίζεις στον αγώνα του άλλου ένα κομμάτι του εαυτού σου. Και πέρα από αυτό ακόμα, είναι η όξυνση του αγώνα -σύμφωνα με τα διαφορετικά μέσα που επιλέγει ο καθένας μας, χωρίς να χωράνε εδώ ιεραρχήσεις βάσει θεαματικότητας, παράδοσης ή συγκεκριμένων ατομικών/ συλλογικών προτιμήσεων.

Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις τα πάντα γύρω από ένα αγώνα που διεξάγεται σε κάποιο άλλο χωρο-χρονικό σημείο, για να τον αντιλαμβάνεσαι ως δίκαιο. Βέβαια, η επιτηδευμένη σύγχυση που καλλιεργείται με την πολύμεση προβολή  της κυρίαρχης ιδεολογίας μας έχει αναγάγει κατά κύριο λόγο σε φορείς απόψεων αντί ιδεών και γνώσεων, με αναφορές και αμυδρές εντυπώσεις που σχεδόν πάντα προέρχονται από εικόνες, ειδήσεις, τυχαία κομμάτια σκόρπιων πληροφοριών με στοιχεία ποπ κουλτούρας. Μέσα από αυτό το πρίσμα ακόμα και τα πιο γνωστά πράγματα μπορούν να φαίνονται «εξωτικά» και η μακρινότητά τους να τα καταστεί ασφαλή προς κάθε είδους κατανάλωση, με την ανάλογη μυθοποίηση, ή από την άλλη ένα γρήγορο προσπέρασμα, να τα συνοδεύει. Πόσο εύκολο είναι να είσαι «υπέρ» ή «κατά» σε κάτι που –όπως ίσως θα ήθελες να πιστεύεις- δεν σε αφορά απόλυτα… Πώς γίνεται οι μολότοφ, οι βόμβες, τα περίστροφα, τα πολυβόλα να είναι κάτι «θεμιτό» σε κάποιο απομακρυσμένο «αλλού» ή «τότε», που τα δικαιολογούν κάποιες υποτιθέμενες κοινωνικό-ιστορικές συνθήκες και την ίδια στιγμή να φαίνονται «απαράδεκτα» εδώ, που η κοντινότητα τους μας επιβάλλει να πάρουμε θέση… Πόσο εύκολο είναι να ταυτίζεσαι απλά σαν χειροκροτητής θεαματικών δράσεων για το πλαίσιο των οποίων γνωρίζεις ελάχιστα ή να αποστασιοποιείσαι παγερά από αγώνες που δίνονται με διάφορα μέσα λόγω μιας νεφελώδους κριτικής-κατάκρισης, απόρροιας στερεότυπων και στεγανών…

Σίγουρα, για να αναπτύξουμε μια σχέση επαναστατικής αλληλεγγύης πρέπει να εμβαθύνουμε, διατηρώντας καλά ακονισμένο το όπλο της κριτικής, στα «γιατί» και τα «πως» η αποσαφήνιση των οποίων δίνει ώθηση στο να μετατρέψουμε κοινές αντιλήψεις και επιλογές σε κοινά ανατρεπτικά σχέδια και ζωντανά εγχειρήματα οργής όπου μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον, στοχεύοντας στο να μπορέσουμε να κόψουμε τα πλοκάμια της υπάρχουσας τάξης όπου και αν εμφανίζονται, έτσι ώστε να μη μπορούν ποτέ να προλάβουν να σβήσουν όλες τις φλόγες. Οι κοινωνικές, πολιτικές, πολιτισμικές συνθήκες μπορούν να διαφέρουν μεταξύ μας, αλλά η επιλογή της επίθεσης στο εδώ και τώρα, είναι δυνατή και αναγκαία παντού.

Η μορφή αναρχικής εξεγερσιακής δράσης πραγματοποιημένης από άτυπες ομάδες συγγένειας που εμπεριέχει την επιλογή της διαρκούς επίθεσης, όπως έχει εξελιχτεί τα τελευταία χρόνια για παράδειγμα στην Χιλή, δεν γεννήθηκε στο κενό, σε κάποιο μεταφυσικό βόθρο της ιδέας της εξέγερσης. Πηγάζει μέσα από ένα συγκεκριμένο ιστορικό/κοινωνικό πλαίσιο, μέσα από εμπειρίες, τραγικές και θετικές, σε ένα πεδίο μάχης γεμάτο κόντρες, διαμάχες, αποτυχίες, θανάτους, βασανιστήρια και φυλακίσεις συντρόφων, -που αναγνωρίζονται ως σύντροφοι για την στάση και τον αγώνα τους παρ’ όλες τις όποιες διαφορετικές θεωρητικές και πρακτικές προσεγγίσεις. Η αναγνώριση αυτής της παρακαταθήκης δεν την εμποδίζει να συνεχίζει να αναζητάει το δικό της μονοπάτι, κρατώντας ακόμα τους παλιούς χάρτες σαν βοήθεια και όχι σαν οδηγό και κοιτώντας τα αστέρια και μυρίζοντας τον εχθρό να σχεδιάζει καινούργιες ενέδρες σε αυτή την τσιμεντένια -η μη- ζούγκλα.

 

Αθήνα, Δεκέμβριος 2010

(Το κείμενο αποτελεί τον πρόλογο στην μπροσούρα “Κοινωνικός Πόλεμος στη Χιλή στα Χρόνια της Δημοκρατίας”)

Ας ξεκινήσουμε με μία αναφορά στο πολυσυζητημένο ευρωπαϊκό κίνημα των αγανακτισμένων το οποίο έχει λάβει σημαντικές διαστάσεις και στην Ελλάδα. Το κίνημα των αγανακτισμένων λοιπόν ήρθε σαν μία κακή παρωδία των αιματηρών εξεγέρσεων στις αραβικές χώρες. Ταξιδεύοντας βέβαια τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα πήρε τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτές, χαρακτηριστικά τα οποία από μία άποψη ήταν και αναμενόμενα δεδομένου του περίφημου ευρωπαϊκού πολιτισμού της δύσης σε αντίθεση με τα “απολίτιστα” δικτατορικά καθεστώτα των αραβικών χωρών.

Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να αναλύσουμε τις διαφορετικές νοοτροπίες, να εξηγήσουμε τα αίτια που πιστεύουμε πως αυτές οφείλονται και να σταθούμε κριτικά απέναντι στις κυρίαρχες σκέψεις που επικρατούν στο ευρωπαϊκό κίνημα των αγανακτισμένων με στόχο την ανταγωνιστική διαλεκτική μας και την προώθηση των στόχων που εμείς οι ίδιοι θέτουμε σε σχέση με αυτό το εγχείρημα.

Ένα κοινό σημείο αναφοράς και των δυο αυτών ιστορικών γεγονότων (αραβικές εξεγέρσεις-αγανακτισμένοι) είναι οι καταλήψεις των κεντρικών πλατειών της εκάστοτε πρωτεύουσας ως μέσο πολιτικής πίεσης στην κυβέρνηση για την
ικανοποίηση των αιτημάτων είτε των εξεγερμένων στην μία περίπτωση είτε των διαδηλωτών από την άλλη. Στις αραβικές χώρες το πάγιο αίτημα σε όλες τις περιπτώσεις ήτανε και είναι η πτώση της κυβέρνησης και του προέδρου της ο οποίος ως σύγχρονος δικτάτορας διέταζε την σφαγή των αντιφρονούντων υπηκόων του στην προσπάθεια του να διατηρήσει την εξουσία του. Προφανώς γνωρίζουμε ότι η παραπάνω διαπίστωση είναι ελλιπής και χωράει σελίδες επί σελίδων σε σχέση με τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται, (πχ ο εμφύλιος πόλεμος στην Λιβύη που μετατράπηκε σε ιμπεριαλιστική παρέμβαση του ΝΑΤΟ και άλλων ευρωπαϊκών κρατών) τον ρόλο της δύσης πάνω σε αυτά και άλλα πολλά, απλώς γίνεται επιγραμματικά για να υπάρξει η σύγκριση των δύο γεγονότων στην βάση που επιλέγουμε να θέσουμε.

Η βασική διαφορά σε αυτό το κοινό σημείο αναφοράς δεν είναι άλλη από την επιλογή για την χρήση βίας ενάντια στα καθεστώτα. Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των αραβικών χωρών και η χρήση βίας πολλές φορές και ένοπλης από πλευράς των εξεγερμένων είναι ένα φυσικό επακόλουθο της βίαιης επιβολής των δικτατορικών καθεστώτων και της οικονομικής εξαθλίωσης άρα και κοινωνικής ανισότητας που αυτά παράγουν. Με βασικό αίτημα την εκδημοκρατοποίηση οι αραβικές εξεγέρσεις κέρδισαν σύντομα την συμπάθεια των δυτικών κρατών τα οποία κατήγγειλαν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απέναντι σε άοπλους διαδηλωτές ενώ δεν είναι τυχαία και οι οργανωμένη επέμβαση του ΝΑΤΟ απέναντι στο καθεστώς του Καντάφι μετά των εμφύλιο πόλεμο που είχε ξεσπάσει στην χώρα. Τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της δύσης και η στρατηγική θέση της Λιβύης στο παγκόσμιο στερέωμα ήταν σίγουρα ένας κύριος παράγοντας της παραπάνω επέμβασης.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα αναβρασμού το οποίο έκανε το γύρο του κόσμου με ταχύτατους ρυθμούς η κοινωνική ένταση μεταφέρθηκε κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Στην Ευρώπη με πρώτη χώρα την Ισπανία γεννήθηκε το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών με καταλήψεις σε όλες τις κεντρικές πλατείες της χώρας, κύριο αίτημα την εφαρμογή αληθινής δημοκρατίας και την εναντίωση τους στην παγκόσμια οικονομική κρίση ενώ με πρόταγμα την παθητική αντίσταση και την μη χρήση βίας χιλιάδες Ισπανοί πολίτες κατασκήνωσαν στις κεντρικές πλατείες της χώρας. Ακόμα και όταν οι μπάτσοι επιτέθηκαν στους διαδηλωτές για να εκκενώσουν την κεντρική πλατεία με πρόσχημα την διεξαγωγή ενός “σημαντικού” ποδοσφαιρικού αγώνα οι διαδηλωτές ακολούθησαν το πρόταγμα που είχαν θέσει οι ίδιοι και υπέστησαν την βίαιη καταστολή ενώ κάποιοι πιο “θερμόαιμοι” παραβαίνοντας την γραμμή των αγανακτισμένων αμύνθηκαν στις επιθέσεις των μπάτσων. Είμαστε σίγουροι πως στην σημερινή και αυριανή πορεία θα ξεσπάσουν βίαιες ταραχές, και αυτό όχι γιατί θα τις προκαλέσουν οι δέκα κουκουλοφόροι προβοκάτορες (που τώρα τελευταία έγιναν 100 σύμφωνα με τα Μ.Μ.Ε) ούτε επειδή τα ματ είναι ένα τσούρμο ανεξέλεγκτων μανιακών που με την “βούληση” τους θα επιτεθούν στους διαδηλωτές. Οι συγκρούσεις θα συμβούν επειδή υπάρχουν δύο αντιμαχόμενα “στρατόπεδα”. Όσον αφορά το ένα, αυτό της εξουσίας, είναι προφανές ότι δεν μπορεί πια να ελέγξει τους υπηκόους της με κούφιες υποσχέσεις καθώς ο παράδεισος της υλικής αφθονίας μετατράπηκε σε κόλαση της λιτότητας και έτσι μόνο ένας δρόμος μένει, αυτός της ωμής καταστολής. Όποιος αυτές τις μέρες με την παρουσία του στο δρόμο αμφισβητήσει την ικανότητα της κυβέρνησης ή το μεγαλείο της δημοκρατίας, θα δεχτεί την άμεση βία του κράτους μέσω των γκλόμπς των μπάτσων για να βάλει καλά στο μυαλό του ότι η έμμεση βία της καθημερινής ζωής (εκπαίδευση στην υποταγή, μισθωτή εργασία, καταναλωτισμός κ.τ.λ.) είναι πιο ανώδυνη αν κάνουμε και λίγο τα στραβά μάτια.

Από την μεριά των διαδηλωτών σε ένα μεγάλο ανομοιογενές κομμάτι πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι σε όλες τις άλλες προηγούμενες πορείες, δεδομένου του έσχατου σημείου στο οποίο έχει φτάσει η ελληνική οικονομία, ξεχειλίζει από συσσωρευμένη οργή η οποία μετουσιώνεται σε βίαιες πράξεις αφού δεν μπορεί πλέον να συγκρατηθεί από το τρικ της δημοκρατίας “η βία δεν οδηγεί πουθενά και δεν ταιριάζει σε κανένα πολιτισμένο άνθρωπο” έτσι ώστε να διασφαλίσει το μονοπώλιο της στη βία, ούτε από τον συφερτό αριστερίστικων επιχειρημάτων του τύπου “χάνουμε το δίκιο μας” που λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης.

Βέβαια στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο θεωρούμε κομβικό να υπερασπιστούμε την ανεξέλεγκτη βία από την πλευρά των διαδηλωτών και αυτό γιατί η συκοφάντηση από την μεριά του κράτους όλων όσων ασκούν βία έχει ενταθεί αισθητά στην προσπάθεια διατήρησης της τάξης σε μία κοινωνία που είναι έτοιμη να τιναχτεί στον αέρα. Το θέμα για εμάς δεν είναι αν είμαστε υπέρ ή κατά της βίας, μας φαίνεται αστείο να τίθεται συνεχώς αυτό το ερώτημα σε μία κοινωνία στην οποία η βία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο. Μας φαίνεται αστείο να βλέπουμε δημοσιογράφους και πολιτικούς να κάνουν εκκλήσεις για ειρηνικές διαδηλώσεις και περιφρούρηση των πορειών εξυμνώντας την σημασία της ειρηνικής διεκδίκησης και επίλυσης του όποιου προβλήματος. Και αυτό γιατί ξέρουν πως με τον σταυρό στο χέρι τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν κατακτάς γιατί όλα αυτά τα καθάρματα με βία (άμεση ή έμμεση) κατάφεραν να πλουτίσουν και να κερδίσουν τα σημερινά τους αξιώματα.

Δηλώνουν πως συμπάσχουν και κατανοούν το πρόβλημα του έλληνα πολίτη και μετά μπαίνουν στα ακριβά αμάξια τους με προορισμό τις βίλες τους. Μέσα από την εκμετάλλευση, την χειραγώγηση και την υποκρισία αρπάζουν καθημερινά τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων διατηρώντας ακόμα και σήμερα με νύχια και με δόντια τα προνόμια τους. Αλλά για να υπάρχουν αφεντικά πρέπει να υπάρχουν και δούλοι και έχουν και αυτοί τις ευθύνες τους, όχι μόνο γιατί σκύβουν καθημερινά το κεφάλι αλλά γιατί εσωτερικεύουν την ηθική αυτή. Και επειδή βέβαια φοβούνται τους ανωτέρους τους και τις συνέπειες μιας ανταρσίας εντοπίζουν και αυτοί τα δικά τους θύματα που θα τους βοηθήσουν να κατακτήσουν μία καλύτερη θέση στο κοινωνικό σύνολο.

Έτσι αφού από την στιγμή της ένταξής μας στην κοινωνία έχουμε να διαλέξουμε από μία ποικιλία βίαιων συμπεριφορών, όποιο ρόλο και αν έχουμε, επιλέγουμε όχι μόνο ως “σωστή και δικαιολογημένη” αλλά και ως μόνη αξιοπρεπή στάση τη βία απέναντι στην εξουσία και τον καπιταλισμό, και όσον αφορά τις διαδηλώσεις αυτό μεταφράζεται σε συγκρούσεις με τις ομάδες καταστολής, προπηλακισμούς και ξυλοδαρμούς βουλευτών, βανδαλισμούς φορέων του κράτους και του καπιταλισμού. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είμαστε λεία για τα δόντια τους με την ελπίδα ότι δεν θα μας καταβροχθίσουν και σίγουρα στην επίθεση των γουρουνιών τους μπορούμε να αμυνθούμε με μία καλοζυγισμένη μολότωφ που θα τους κάνει να αλλάξουν δέκα χρώματα μέχρι να καταφέρουν να σβηστούν με μερικά εγκαύματα για ενθύμιο. Και όποιος έχει την δύναμη, το κουράγιο και την συνείδηση να αμυνθεί είναι ένα βήμα πριν την επίθεση, γιατί καμία ανατροπή δεν γίνεται αναίμακτα, κανένας που έχει το μέλι στα χέρια του δεν θα το μοιραστεί από μόνος του, κανένας βασιλιάς ποτέ δεν κατέβηκε οικειοθελώς από τον θρόνο του.

Τέλος εμείς πιστεύουμε ότι για να επιτευχθεί ο αποκλεισμός της βουλής, το σαμποτάζ της δημοκρατικής διαδικασίας και η κατάληψη της πλατείας Συντάγματος από τους διαδηλωτές και όχι από τα ματ χρειάζονται οργανωμένες ομάδες που με όπλο εκτός από τον λόγο τους πολλές μολότωφ, βαριοπούλες, τσεκούρια και αντιασφυξιογόνες μάσκες που δεν θα οπισθοχωρούν, δεν θα διαλύονται πανικόβλητα και θα έχουν μια πραγματικά δυναμική και απειλητική παρουσία καθιστώντας για όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες το κέντρο της Αθήνας κατειλημμένο από ταραχές. Έτσι και αλλιώς η συμμετοχή στα οδοφράγματα αποτελεί από μόνη της μία γερή ρουφηξιά από την ελευθερία του αύριο. Γιατί στο οδόφραγμα δεν ζεις μόνο μία σύγκρουση με τους μισθοφόρους του καθεστώτος, όχι μόνο την συναίσθηση ότι παρεμβαίνεις ενεργά και δραστήρια αλλά βιώνεις και την αληθινή συντροφικότητα, τη γεύση των ανεξούσιων ανθρώπινων σχέσεων στην πλευρά που υπερασπίζεσαι.

Ο ρόλος μας λοιπόν ως αναρχικών σε τέτοιες περιόδους κατάρρευσης της δημοκρατικής ομαλότητας, όταν οι τηλεοράσεις κλείνουν και τα μυαλά ανοίγουν, είναι να διαχέουν τον αναρχικό-επαναστατικό λόγο αλλά και πρακτική. Δεν αγνοούμε τις βαθιές διαφορές που έχουμε με ένα πολύ μεγάλο μέρος των διαδηλωτών καθώς δεν επιδιώκουμε την “κατάκτηση” μιας νέας αληθινής δημοκρατίας αλλά την ολοκληρωτική καταστροφή της. Πιστεύουμε πως καμία εναλλακτική μορφή αυτού του πολιτεύματος δεν μπορεί να μας ενσωματώσει γιατί όποιο μανδύα και αν φορέσει ο συνδυασμός της με τον καπιταλισμό αποτελεί μία συγκαλυμμένη κοινωνία ανταγωνισμού στην οποία η μόνη αξία είναι το χρήμα και ο μόνος νόμος “πάτα πάνω στον άλλο για να φτάσεις ψηλότερα”. Έτσι και αλλιώς ακόμα και αυτό που πολλοί έχουν στο μυαλό τους ως υγιή μορφή της δημοκρατίας όπου η παιδεία θα είναι “σωστή”, όλοι θα παίρνουν φουσκωμένους μισθούς, δεν θα ψωμολυσσάνε όταν γεράσουν και θα έχουν πρόσβαση σε οτιδήποτε αρρωστημένο παράγει ο καπιταλισμός, η τεχνολογία και η επιστήμη ακούγεται περισσότερο αηδιαστικό καθώς θα σήμαινε την ολοκληρωτική ρομποτοποίηση του ανθρώπου και τη βύθισή του στην απόλυτη δυστυχία, ένα γρανάζι μιας καλολαδομένης μηχανής.

Η κριτική μας στάση είναι λάθος να ερμηνεύεται ως εχθρική απέναντι στα νεογέννητα κοινωνικά εγχειρήματα. Σίγουρα δεδομένου ενός ετερόκλητου πλήθους που περιλαμβάνει μέχρι και φασίστες δεν μπορούμε να δηλώσουμε και αλληλέγγυοι. Προωθούμε τα χαρακτηριστικά εκείνα που έχουν αξία και συγκρουόμαστε με αυτά που αποτελούν μέρος του προβλήματος.

Όταν όμως δεν μιλάμε απλά για έναν όχλο αλλά και για μία συνέλευση που οργανώνει δράσεις, στην οποία γίνεται προσπάθεια για την καθολική συμμετοχή οφείλουμε να μιλήσουμε συγκεκριμένα. Θεωρούμε για την ακρίβεια πως η βάση αυτής της συνέλευσης είναι μία αυταπάτη. Η δήθεν ατομική συμμετοχή που στόχο έχει τον αποκλεισμό των κομμάτων, κάνει το φρικτό λάθος να τσουβαλιάζει τα κόμματα με τις επαναστατικές συλλογικότητες. Τα κόμματα είναι συμφεροντολογικές κλίκες ή στην καλύτερη ιδεολογικές ενώσεις που αποσκοπούν στην κατάκτηση της εξουσίας ενώ η συλλογικότητα είναι το κύτταρο της πραγματικής οργάνωσης. Γιατί μία συνέλευση με περιορισμένο χρόνο για τον κάθε ομιλητή, δεν μπορεί να συμπεριλάβει ολοκληρωμένες τοποθετήσεις ούτε να αποτελέσει πεδίο ουσιαστικού διαλόγου παρά μόνο να λειτουργήσει με αμφιλεγόμενο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, δηλαδή την επιβολή της πλειοψηφίας πάνω στη μειοψηφία. Αυτό που λείπει είναι η πολυεπίπεδη οργάνωση των ανθρώπων σε ομάδες με θέσεις και απόψεις που διαλέγονται και αποφασίζουν στη βάση της συναίνεσης, ή όπου δεν μπορεί να υπάρξει, η ομάδες αυτές μιλούν και δρουν για τον εαυτό τους. Περιγράφουμε τον τρόπο οργάνωσης που καθιστά την κατάργηση της εξουσίας εφικτή. Ακριβώς για να μη λειτουργούμε ως χειραγωγούμενο πλήθος αλλά ο καθένας να έχει τη θέση και τη δράση που θέλει και του αναλογεί. Δεδομένο είναι ότι αυτό προϋποθέτει την υπεύθυνη στάση του κάθε συμμετέχοντα για να λειτουργήσει, ταυτόχρονα όμως προωθείται η όλο και ευρύτερη συνειδητοποίηση. Διότι άλλο να καλείται κάποιος να ρητορέψει όπως λίγοι μπορούν και κάνουν και άλλο να λάβει θέση εντός μίας συλλογικότητας όπου όλοι δρουν και αποφασίζουν. Μέσα από μια τέτοια διαδικασία μπορούν να προκύψουν και οι ρήξεις που θεωρούμε απαραίτητες, ώστε να τερματιστεί η συνδιαλλαγή με φασιστικές ομάδες, χειραγωγούς δημοσιογράφους και φορείς της θεσμισμένης εξουσίας (όπως συνδικαλιστές της αστυνομίας).

Έχουμε δρόμο μπροστά μας για να επιτύχουμε αυτά που προτάσσουμε και δεν ξεκινήσαμε χτες. Η σύνδεση με την ιστορία και την παράδοση των επαναστατικών κινημάτων είναι γελοίο να απαξιώνεται μπρος στις ευκολίες μαζικού
συντονισμού που προσφέρουν οι σύγχρονες τεχνολογίες. Γιατί τα νέα εναύσματα για συλλογική οργάνωση και δράση για να οδηγήσουν κάπου πρέπει να συμβουλευτούν απ’ τις εμπειρίες και τη σκέψη του παρελθόντος. Σημασία έχει οι πράξεις του σήμερα να αποτελέσουν ένα ισχυρό βίωμα για όλους μας και μία σημαντική παρακαταθήκη για το αύριο.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΕΞΕΓΕΡΣΗ – ΑΝΑΡΧΙΑ

πυρήνας όξυνσης σκέψης-δράσης

Δεν ξεχνάμε τους δεκάδες αιχμαλώτους συντρόφους, τιμάμε στο δρόμο τις επιλογές και τις δράσεις τους. Είτε πρόκειται για ένοπλες ληστείες στους ναούς του κεφαλαίου, είτε για ένοπλη μάχη με τους μπάτσους, είτε για οργανώσεις αντάρτικου πόλης, είτε για την πολιτική τους δράση.

(αλιεύτηκε από athens.indymedia)

Λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του Bruno Filippi. Γεννήθηκε το 1900 στο Λιβόρνο και μετακόμισε μικρός με την οικογένειά του στο Μιλάνο. Το 1915 ήταν ήδη γνωστός στις αστυνομικές αρχές σαν «επικίνδυνο και ταραχοποιό στοιχείο» και συνελήφθη σε μια, από τις συχνές τότε, αντιμιλιταριστική διαδήλωση αναρχικών, ενώ χάρις σ ένα θερμό όπλο – δίχως σφαίρες – που βρέθηκε στην κατοχή του φυλακίστηκε για 4 χρόνια. Το 1919 κι ενώ στα πλαίσια της “Κόκκινης διετίας” (biennio rosso)* κοινωνικές εξεγέρσεις ξέσπαγαν σ όλη τη χώρα, στο Μιλάνο οι βίαιες συμπλοκές με την πάνοπλη αστυνομία ήταν καθημερινή πραγματικότητα των εξεγερμένων. Ο Filippi ήταν ανάμεσά τους. Το ίδιο καλοκαίρι μαζί μ άλλους αναρχικούς πέρασαν στην αντεπίθεση. Μια βόμβα τους εξερράγη στο δικαστικό μέγαρο της πόλης, μια άλλη στο σπίτι του πανίσχυρου καπιταλιστή Giovanni Breda, στον οποίο προηγουμένως είχαν επιτεθεί κατά πρόσωπο με θειικό οξύ. Οι βομβιστικές επιθέσεις συνεχίστηκαν σε σύμβολα και υπηρέτες της κρατικής εξουσίας και του κεφαλαίου (σπίτια κρατικών αξιωματούχων, λέσχες επιχειρηματιών, αστυνομία…). Στις 7 Σεπτέμβρη του 1919 ο 19χρονος Bruno διαρρηγνύει την «Λέσχη των Ευγενών», στρατηγείο των πλουσιότερων ιταλών καπιταλιστών, κουβαλώντας μια βόμβα. Δυστυχώς, η βόμβα εξερράγη νωρίτερα σκοτώνοντας τον νεαρό αναρχικό. Έγραφε σκοτεινά και κυνικά ποιήματα ή πεζά, τακτικά στο περιοδικό Iconoclasta, όπως και ο Renzo Novatore, απ όπου και προέρχονται τα παρόντα αποσπάσματα.

 

«Επαναστάτες, σας επιστρέφω την ερώτηση: να ζει κανείς ή να μη ζει; Μέχρι σήμερα ονειρευόσασταν τον αλτρουισμό, τη θυσία για τον ανθρωπότητα, για την πρόοδο, το μέλλον- η «αναρχική» ηθική της θυσίας σας δεν είναι παρά η χριστιανική αυταπάρνηση και η πατριωτική δουλικότητα μεταλλαγμένες καθώς βολεύει τον τόσο εξεγερμένο λήθαργό σας…»

 

«Καθηγητάδες, επιστήμονες, ποιητές, καλλιτέχνες, η ικανότητά σας δεν αξίζει μία μπροστά μου. Δεν είστε παρά μια αντανάκλαση της ζωής, είμαι η ουσία της. Και βέβαια νιώθετε πόνο. Και οι δικές σας καρδιές σπαράζουν πλέον, αντικρύζοντας τα περισπούδαστα θεωρητικά οικοδομήματα που υψώσατε γύρω σας να καταρρέουν. Κι ακόμα πασχίζετε να τα υπερασπιστείτε από μίσος για κάθε τι νέο. Για κάθε νιότη. Και καλά κάνετε. Στο κάτω-κάτω είστε γεννημένοι να σέρνεστε. Εγώ προτιμώ να πετώ. Χάρισμά σας οι βάλτοι, προτιμώ τις κορυφές. Δική σας η ισότητα στη σκλαβιά, για μένα η αδούλωτη ύπαρξη. Και να στε σίγουροι, πως αν η ζωή είναι θέμα επικράτησης του ισχυρότερου, θα μαι εγώ αυτός. Και την δική μου ζωή θα την πάρω με την βία, όπως με την βία θα κλέψω την ευημερία και την ευτυχία μου.

 

«Σήμερα ήταν που περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι σκιές με κυκλώσαν… Να που βρήκα λοιπόν κι εγώ έναν θεό όπως όλοι οι άλλοι. Μόνο που αυτός ο θεός δεν είναι παρά ο εαυτός μου! (λογοπαίγνιο με τις ιταλικές λέξεις: Dio=θεός και Ιο=εγώ)»

 

«Ο πόλεμος πια τέλειωσε. Όμως είμαι ακόμα φυλακισμένος. Κι ας περιπλανιέμαι πάνω κάτω στις ηλιόλουστες λεωφόρους μ ένα γαμημένο όπλο στα χέρια. Οι διαταγές των ανωτέρων αντηχούν ακόμα στο κεφάλι μου κι είμαι έτοιμος, αποκτηνωμένος, να υπακούσω. -και την μητέρα; -και τα παιδιά; -και τί σε νοιάζει; Δικά σου είναι;- Μα όχι, τώρα είμαι κάτι άλλο. Τώρα είμαι ο «ένδοξος στρατιώτης». Ώ, μάνα Γη, αυτό το παιδί σου δεν θα φυτέψει άλλους τάφους στο σώμα σου τραγουδώντας κάτω απ τον ήλιο. Κι όταν έρθω κοντά σου, κάνε να φυτρώσει μια ταπεινή βιολέτα στο κεφάλι μου…»

 

«Δεν θέλουμε καμμία σχέση μ αυτούς που από τις αναπαυτικές πολυθρόνες τους θα αποκηρύξουν την βίαια αντεπίθεση στους καπιταλιστές που προστατεύονται από τα δολοφονικά όπλα της αστυνομίας ενώ οι μεταλλωρύχοι απεργοί πεθαίνουν της πείνας. Μήπως δεν είναι για τους καπιταλιστές που πεθαίναμε για 4 χρόνια στον πόλεμο; Μήπως δεν ευθύνονται αυτοί για τους 507.193 νεκρούς του πολέμου; Μήπως δεν σκότωσε ακόμα 54 ανθρώπους η αστυνομία τους τον τελευταίο μήνα; Μήπως δεν είναι αυτοί που μας στερούν το φαΐ εκβιάζοντας μας με εκμετάλλευση ή πείνα; Ακούω κάποιους να ωρύονται: μα είναι απαραίτητο να παράγουμε! Ένας εργάτης αυτοκτόνησε αυτές τις μέρες εξαιτίας ενός ελλείμματος στην παραγωγή. Το μόνο που παράγουμε είναι οι αλυσίδες μας. Οι μόνοι εγκληματίες είναι τα αφεντικά μας!»

 

«…Γράμματα, τέχνες, επιστήμη, η μόλυνση του θανάτου, αυτής της τερατώδους εισβολής αναγεννά τα πάντα. Ολόκληρος ο κόσμος δεν είναι παρά μια γόνιμη σήψη που ανατέλλει, μολύνει τα πάντα πριν τα καταπιεί ολοκληρωτικά. Η ανθρωπότητα αρέσκεται να θαυμάζει τον εαυτό της. Μιλά για ιδανικά, για πρόοδο κι αγνοεί την ίδια την μόλυνσή της. η άβυσσος έχει ανοίξει πια για τα καλά και βουτάμε μέσα τραγουδώντας, ουρλιάζοντας, σκοτώνοντας, για τους θεούς, τις πατρίδες, τον θανατηφόρο πολιτισμό και τον πολιτισμένο θάνατό της.

 

«Τα πάντα καταρρέουν, γκρεμίζονται. Μουχλιασμένες ιδεολογίες, σάπια ηθική, φιλοσοφίες της παραίτησης, ληγμένες ρητορείες πασχίζουν να καλλωπίσουν την κατάσταση. Η αρρώστια έχει προχωρήσει και τίποτα δεν την αγγίζει πια. Στα αγαπημένα θεμέλια του παλιού κόσμου φώλιασαν τα μικρόβια της μόλυνσης. Τα πάντα είναι καταδικασμένα να εξαφανιστούν, να συντριβούν στον πάτο ενός σωρού σκουπιδιών του παλιού κόσμου. Η Ιστορία κλείνει αυτήν την σελίδα με ανακούφιση, την σελίδα του αδιάλειπτου θεάματος της αδράνειας ενός πλήθους αφιερωμένου σ έναν συρφετό ανυπόστατων φαντασμάτων, κατασκευάζοντας ό,τι επίκειται να καταστρέψει, ένα σώμα ασθενικό, που ταλανίζεται από τις εξεγέρσεις των λίγων, ενώ τα πάντα συνηγορούν σ ένα σύμπλεγμα δειλίας και υποταγής, που ενίοτε ονομάζεται και ηρωισμός, τα πάντα αντανακλούν μια δυστυχισμένη έμπνευση. Κι έτσι τελείωσε αυτή η εποχή. Στα τσακίδια! Μπροστά σε τέτοια μακάβρια ερείπια τραγουδώ για την καταστροφή, σαν τον Νέρωνα. Στα ερείπια αυτά θα ανθίσει ο κόσμος, ο κόσμος μου. Συνεπώς, τραγουδώ…»

 

il me faut vivre ma vie ( Jules Bonnot ) «Δεν πιστεύω στο δίκαιο. Η ζωή, μια συνισταμένη ανεξέλεγκτων δυνάμεων, άγνωστων κι απερίγραπτων, απορρίπτει την ανθρώπινη επινόηση της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη γεννήθηκε τη στιγμή που χάσαμε τον έλεγχο πάνω στη ζωή μας. Πράγματι, η ανθρωπότητα αρχικά δεν είχε ανάγκη το δίκαιο. Ζούσε ελεύθερη κι αυτό ήταν όλο. Σήμερα, αντίθετα, υπάρχουν χιλιάδες δίκαια: χάνεται έτσι και η παραμικρή υπόσταση δικαίου. Ξέρω ότι ζω κι ότι επιθυμώ να ζήσω. Είναι δύσκολο να πραγματώσω αυτήν την επιθυμία μου, σ έναν κόσμο που ο καθένας θέλει ότι κι εγώ. Η απομονωμένη κατάφασή μου είναι το πιο σοβαρό έγκλημα. Οι νόμοι και η ηθική, συναγωνιζόμενοι με υποτιμούν και με καθυποτάσσουν. Ο καλός Χριστούλης θριαμβεύει. Είμαστε ελεύθεροι να προσευχόμαστε, να παρακαλάμε, να καταριόμαστε αλλά όχι να τολμάμε. Η δειλία, που καλλιέργησε ο χριστιανισμός και η ακόλουθη ηθική έχουν πάντα μια καλή δικαιολογία για την χαμέρπεια, την φτώχεια και την αυταπάρνηση. Αλλά η θέληση για ζωή επιθυμεί μονάχα την ελεύθερη ανάπτυξή της. Ο χριστιανός κοιτάζει καλά γύρω του, και κρυμμένος απ τα αδιάκριτα βλέμματα, τρέμοντας, διαπράττει μια αμαρτία. Επιθυμία: αμαρτία! Αγάπη: αμαρτία! Αυτή είναι η διαστροφή του. Η τόσο περιφρονημένη πόρνη, εξιλέωση της ένοχης ντροπής του κόσμου, είναι τόσο ειλικρινής: προσφέρεται σ όποιον πληρώνει χωρίς ψευδαισθήσεις. Η ευυπόληπτη και ταπεινή κοινωνία απ την άλλη, γαγγραινιασμένη σ όλο της το κορμί δεν χορταίνει να με περιορίζει, να μ εξευτελίζει για το καλό μου. Με σκοτώνει αργά – αργά. Δεν δέχομαι το δίκιο της. Δίκαιο είναι ότι μου στερεί. Πόσο ζηλεύω τον ωραίο Bonnot: il me faut vivre ma vie (πρέπει να ζήσω τη ζωή μου: από τη γνωστή «απολογία» του γάλλου ιλλεγκαλιστή Ζιλ Μπονό).

*

*Περισσότερα για την “Κόκκινη διετία” μπορείτε να βρείτε εδώ:

«Όποιος σηκώνει σήμερα τους ώμους ή δέχεται ανήμπορος πως οι κρατούμενοι θα συνεχίσουν να υπομένουν αυτό το βασανιστήριο γιατί σκέφτεται ότι η πλευρά μας είναι πολύ αδύναμη σε αυτό, πως θα μπορεί να ελπίζει ότι είμαστε σε θέση να οικοδομήσουμε μια δύναμη που θα μπορεί να ανατρέψει συνολικά τις συνθήκες;»

Η φυλακή αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί μία εστία συμπυκνωμένου ελέγχου, πειθάρχησις και περιορισμού. Αποτελεί μία εστία διαρκούς πολέμου ψυχικού και σωματικού.

Τα αναρίθμητα κάγκελα, τα επιβλητικά μπετά και οι ακροβολισμένες σκοπιές, αποτελούν μονάχα ένα περίτεχνο επιστέγασμα αυτού που πραγματικά κυοφορεί.

Ξεπερνώντας αυτήν την πρώτη εικόνα όμως και καταλήγοντας στο εσωτερικό της φυλακής θα διαπιστώσουμε πως αποκαλύπτεται ένα εκσυγχρονισμένο, επιστημονικό σχέδιο που στοχεύει στην υλική και πνευματική απομόνωση, στον ηθικό εκβιασμό και στον απόλυτο έλεγχο των κρατουμένων.

Σκοπός είναι η απόλυτη πειθαρχία και υποταγή μέσω του εξαναγκασμού, ιδεολογικού και σωματικού, ή ακόμα χειρότερα η “ αυτόβουλη συνδρομή” των κρατουμένων στο “σωφρονιστικό έργο”.

Η μεθοδική οικοδόμηση του χρηματιστηρίου της συνειδησιακής αποπλάνησης, είναι διαρκώς σε ισχύ. Η προσπάθεια αυτοενοχοποίησης του κρατούμενου είναι γεγονός. Η εσωτερική παραδοχή πως το κελί γι’ αυτόν δεν θα μπορούσε παρά να είναι επόμενος προορισμός στη ζωή του καραδοκεί.

Η πεποίθηση λοιπόν ότι το εκσυγχρονισμένο πειθαρχικό σύστημα στηρίζεται στην φυλακή που υπάρχει μέσα στο κεφάλι πρέπει να καταστεί πιο ισχυρή από ποτέ.

Για να ελέγξεις τη συμπεριφορά του ανθρώπου, πρέπει να ελέγξεις το περιβάλλον του. Εκεί στην ουσία καθίσταται το άτομο φυλακισμένο.

Η φυλακή ως θεσμός-οικοδόμημα δεν θα μπορούσε να “προσφέρει” όμως τίποτα στα χέρια του εχθρού, εάν δεν αποτελούσε στην ουσία της ένα εργοστάσιο αποδόμησης της προσωπικότητας και απάλειψης της ανθρώπινης υπόστασης. Δεν θα ήταν “παραγωγική” εάν η αισθητηριακή, σωματική και επικοινωνιακή απομόνωση δεν λειτουργούσαν ως ένα αποστειρωμένο νυστέρι της ψυχοχειρουργικής κατασταλτικής πολιτικής.

Τα βασανιστήρια, ο διαρκής πανοπτικός έλεγχος, ο τεχνητός φωτισμός και ο ηλεκτροεπιστημονικός μανδύας που καλύπτει την πτέρυγα, δεν θα μπορούσε παρά να ερμηνεύεται σε ασφυξία και διαρκή εξόντωση. Δεν θα μπορούσε να είναι δίχως άλλο μια διαρκής ωμή πολεμική που αποσκοπεί στην υποταγή των θελήσεων του κάθε ανθρώπου. Μία πολεμική για την νέκρωση των συναισθημάτων, της ελπίδας, της επιμονής.

Οι φυλακές λοιπόν αποτελούν αποθήκες με νεκροζώντανους. Ο σωφρονισμός αντανακλά τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας, τις προσβολές, το διπλοκλείδωμα και τις βουρδουλιές, τα ψυχοφάρμακα, την απομόνωση. Ο σωφρονισμός είναι ξύλο, απειλές, χλεύη, έλεγχος, ηρωίνη και πάλι έλεγχος.

Ο κρατούμενος στη φυλακή σταματά να ζει, απλά επιβιώνει. Ο καθένας φτιάχνει το καλούπι του καταφεύγοντας σε τυποποιημένες συμπεριφορές και αντιδράσεις. Βρίσκει καταφύγιο σε μια ρουτίνα και κλειδώνει τον εαυτό του για να συνεχίσει. Όποιος αναζητά την νοητή λίμα της απόδρασης προς την πνευματική ελευθερία, όποιος δεν αποδέχεται πως η αληθινή ζωή είναι το κελί και πως η φυλακή είναι το σπίτι του, όποιος πυροδοτεί την αναλυτική σκέψη είναι ο “τυχερός”. Όποιος δεν ανακαλύψει ή δεν έχει την επιμονή για να γευτεί αυτές τις πολυτέλειες, για τον α ή β λόγο, είναι απλά ένας ακόμη αριθμός, άλλη μια σκόρπια δικογραφία πάνω σ’ ένα σιδερένιο κρεβάτι, σ’ ένα στενό κελί. Ένας αριθμός λιγότερος και δεν τρέχει τίποτα. Άλλωστε οι κρατούμενοι για το πειθαρχικό σύστημα δεν γεννήθηκαν, απλά φύτρωσαν και έτσι όπως φύτρωσαν θα ξεριζωθούν.

Θα ξεριζωθούν και θα “ανοίξουν” νέες θέσεις. Θέσεις έτοιμες να φιλοξενήσουν αναρχικούς, πολιτικούς αντιφρονούντες. Να φιλοξενήσουν μια ολόκληρη αιχμάλωτη γενιά. Μια γενιά των χαρακωμάτων, ένα σύνολο ανθρώπων οικονομικά και κοινωνικά απελπισμένο, άρρωστους τοξικομανείς, μικροπαραβάτες, απόκληρους.

Το χρηματιστήριο του πειθαρχικού ολοκληρωτισμού όμως δεν γνωρίζει κραχ. Εξασφαλίζεται η συνεχής ροή ανθρώπινων ψυχών στα κελιά της δημοκρατίας.

Στα κελιά αυτά όπου καθημερινά καταφτάνουν εκατοντάδες άνθρωποι, οι οποίοι είτε ξέφυγαν από τα όρια την αστικής νομιμότητας, είτε δεν συμβιβάστηκαν συνειδητά ή ασυνείδητα με τις εξουσιαστικές νόρμες του καπιταλισμού. Συρρέουν εδώ όπου ανθεί η ιδιοτέλεια, η “θεραπεία” των ψυχοφαρμάκων και η εξαθλίωση της ηρωίνης. Εδώ όπου διαφεντεύει η συμμορία των ροπαλοφόρων με τα διακριτικά “υπουργείο δικαιοσύνης”

Και όμως παρόλα αυτά συναντάμε την αντιστροφή της ορολογίας για να μεταβούμε από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς σε ένα κράτος “πρόνοιας” και “δημοκρατικής ευαισθησίας”. Η φυλακή δεν ονομάζεται πια φυλακή αλλά κατάστημα. Ο ανθρωποφύλακας προσφωνείται υπάλληλος. Η απομόνωση εξευγενίζεται με την ορολογία πειθαρχικός περιορισμός. Η υποταγή και η συναίνεση δεν αποσπάται πλέον αποκλειστικά με βουρδουλιές και καθήλωση, αλλά και με πλύση εγκεφάλου. Δεν υπάρχει τιμωρία αλλά «θεραπεία».

Και έτσι η φυλακή από στυγνό κατασταλτικό μηχανισμό, μεταμορφώνεται σε κέντρο ιδεολογικής και υπαρξιακής μεταρρύθμισης. Ο αντικατοπτρισμός των νέων λευκών τάφων που κατ’ ευφημισμό ονομάζονται σωφρονιστικά καταστήματα υψίστης ασφαλείας, θα μπορούσε να αποτελεί από μόνος του ένα κεφάλαιο που θα υμνεί την ωμότητα του καπιταλισμού. Αναδεικνύοντας και προωθώντας έναν εκσυγχρονισμένο επιστημονικά, αρχιτεκτονικά, ψυχιατρικά κόσμο που δημιούργησαν. Ένα δημιούργημα μετεξέλιξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των εκτελεστικών αποσπασμάτων. Μια μηχανή αφανισμού συμπυκνωμένη μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα.

Σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά μέτρα που θα συναντήσουμε και τις φυλακές νέου τύπου.

Χτισμένες στη μέση του πουθενά, διάσπαρτες σε αχανείς κάμπους ή θαμμένες πίσω από βουνά. Φυλακές με ψηλούς τοίχους και προαύλια 30 επί 20 για την εξασφάλιση της αισθητηριακής απομόνωσης του κρατουμένου, για την αποτροπή μέχρι και της οπτικής απόδρασης. Η έλλειψη σίτισης που αποτελεί βασική ανάγκη ενός ανθρώπινου οργανισμού, η έλλειψη ζεστού νερού όταν το θερμόμετρο βαράει -17 και -20 βαθμούς, η εγκληματική απουσία γιατρού σε μόνιμη βάση θα μπορούσε να αποτελέσει έναν λακωνικό πρόλογο μπροστά στην ωμότητα που ξεδιπλώνεται. Θα συναντήσουμε τις πτέρυγες “σπιρτόκουτα” με 20 κελιά. Θα δούμε από κοντά τι σημαίνει πανοπτικό σύστημα ελέγχου και επιτήρησης. Με κάμερες σε όλα τα μήκη και πλάτη της κάθε πτέρυγας, των προαυλίων, των διαδρόμων, του γυμναστηρίου, των επισκεπτηρίων, των κοινόχρηστων χώρων. 22 κάμερες ακολουθούν πιστά κάθε σου βήμα, κάθε σου έκφραση. 18 μεγάφωνα σε διατάζουν διαρκώς, κάθε στιγμή. «Τα προαύλια κλείνουν, οι κρατούμενοι να περάσουν στην πτέρυγα και να τραβήξουν τις πόρτες». «H φυλακή κλείνει οι κρατούμενοι να περάσουν στα κελιά τους και να τραβήξουν τις πόρτες». «Περάστε στα κελιά σας, περάστε στα κελιά σας». Κάθε στιγμή και μια πειθαρχικού αντικρίσματος ανακοίνωση, κάθε μέρα και ένα πρόσταγμα. Μια ύπαρξη εγκλωβισμένη στην απρόσωπη φωνή του δεσμοφύλακα. Θα συναντήσουμε τον εξονυχιστικό έλεγχο της αλληλογραφίας και την διαρκή παρουσία του δεσμοφύλακα πάνω απ’ το κεφάλι σου κατά τη διάρκεια του επισκεπτηρίου. Θα ακούσουμε τα βήματα των τακτικών ελέγχων στους ψυχρούς διαδρόμους της πτέρυγας μεσημέρι και βράδυ και το άνοιγμα από το “ματάκι” του κελιού για διαρκή επίβλεψη. Θα αντικρίσουμε την στρατηγικής σημασίας θέση του φυλακίου στη κεφαλή της κάθε πτέρυγας. Περιστοιχισμένο με κάγκελα και “ντυμένο” με καθρέφτες για την εξασφάλιση της εικοσιτετράωρης ανεμπόδιστης επιτήρησης. Ποτέ δεν είσαι μόνος πάντα κάποιος, ένας χωρίς πρόσωπο, πίσω από τους καθρέφτες σε παρατηρεί. Ίσως την κάθε στιγμή, ποτέ όμως δεν ξέρεις ποια.

 

Για να καταπιείς τη φωτιά θα πρέπει πρώτα να γίνεις ο ίδιος στάχτη.

 

Η θεματική της φυλακής ως μηχανισμός εξόντωσης του σώματος και της ψυχής των ανθρώπων που δεν συντάχθηκαν με την νομιμότητα ή δεν συμβάδισαν με την μικροαστική ηθική υπακούοντας στις καθεστωτικές διαταγές δεν θα μπορούσε να μην απασχολεί τις θεματικές ενός ριζοσπαστικού- ανατρεπτικού κινήματος. Ο αγώνας ενάντια στη φυλακή δεν θα μπορούσε να λείπει γιατί λειτουργεί ως ανάχωμα για την βάρβαρη και ανεμπόδιστη επέλαση του καπιταλισμού στις ζωές μας. Είναι μια θέση αντίστασης ενάντια στην ανισότητα και την εκμετάλλευση του ανθρώπου από την εξουσιαστική μηχανή. Η φυλακή δεν περιορίζεται μονάχα στο να τιμωρεί την άρνηση και την παραβατικότητα αλλά και στο να επιβραβεύει την αφομοίωση και τον συμβιβασμό. Ρίχνοντας μια ματιά στον μικρόκοσμό της θα κατανοήσουμε ως ένα βαθμό την πειθαρχική δομή του κοινωνικού ιστού. Ανακαλύπτοντας ένα διάχυτο πλέγμα περιορισμού, εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ένα πλέγμα συμβάσεων, πρέπει και διαταγών. Ένα κόσμο προάσπισης του διεθνούς μητροπολιτικού καπιταλισμού. Μία δομή που κλέβει τη ζωή και διατηρεί την ανελευθερία.

Πολλοί είναι αυτοί όμως που θα αναγνώσουν τις συνθήκες του πολέμου αρνούμενοι παράλληλα την βολή τους. Ίσως ατάραχα αυτήν την στιγμή να κάθονται και να ξεφυλλίζουν αυτές τις σελίδες, καταπίνοντας με φόβο, ανόρεχτα ή αδιάφορα την ιστορία των φυλακών, των βασανιστηρίων, της απομόνωσης, των στενών κελιών. Ίσως με κυνική αίσθηση αποδοχής του αναπόφευκτου φυλλομετρούν την φρίκη και τον πόνο δίχως να κατανοούν πως η φυλακή είναι στην πραγματικότητα κάτι πιο κοντινό απ’ όσο ακούν η διαβάζουν, απ’ όσο πιστεύουν. Εκείνοι που “μελετούν” τα όσα διαδραματίζονται πίσω από τους ψηλούς τοίχους, τις σιδερένιες πόρτες και τα συρματοπλέγματα για να κάνουν έπειτα μια φιλική κουβέντα συνοδεύοντας ένα όμορφο απόγευμα, πραγματικά αγνοούν τα πάντα. Όσοι πάλι διαβάζουν με επίγνωση, διατηρούν ένα μειδίαμα σιωπηλό και την ώρα που περπατούν νιώθουν τυχεροί που μπορούν…

Όχι. Τα βιώματα πρέπει να διαβάζονται χωρίς άνεση, έτσι ακριβώς όπως ξεδιπλώνονται. Σαν η συνείδησή σου να σε “αναγκάζει” να ακουμπήσεις και να αφουγκραστείς την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα αυτή που ενδεχομένως να αφηγήται την μοναξιά ενός παγωμένου κελιού, την απόγνωση και τον παροξυσμό μιας μακράς απομόνωσης, τον πόνο ενός βασανισμού, τον διαρκή αχό των λαμαρίνων κατά τη διάρκεια μιας μεταγωγής. Την αφήγηση αυτή που χαράχτηκε σε λίγα φύλλα χαρτί με ιδρωμένες παλάμες και μουδιασμένο κεφάλι, αλλά με πείσμα συνέχισε να αφηγήται. Ίσως να αφηγήται ατελείωτα πρωινά και νύχτες, μέρες και μήνες, χρόνια που σε βρίσκουν να γυρνάς σ’ ένα τσιμεντένιο κουτί, όταν τα κάγκελα σε αρπάζουν από το λαιμό και σε πνίγουν. Ίσως να αφηγήται φωνές ξένων που ακούς από τα διπλανά κελιά, από άλλες πτέρυγες, από διαφορετικές φυλακές και μπουντρούμια που ψιθυρίζουν για μια μάχη που δεν έχει τελειωμό. Μια μάχη για την ελευθερία. Μία μάχη χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Που ίσως αφηγήται την επιμονή, το σθένος, την πίστη. Την ελπίδα στον αγώνα. Σ’ ένα διαρκή αγώνα, έναν αγώνα δίκαιο. Αφηγήσεις που στέκονται στο πλάι των αγωνιζόμενων, εκείνων που τολμούν, των συνειδήσεων που άρπαξαν φωτιά. Σε όλους αυτούς που σε πείσμα τον καιρών από τον “ελεύθερο κόσμο” πυρπολούν το φόβο, την αδράνεια και εργάζονται για την ανατροπή. Αφηγήσεις που ξετυλίγονται με αξιοπρέπεια από τα λίγα τετραγωνικά του κελιού τους, που περιμένουν μέχρι την αντάμωση. Μέχρι να φτάσει ένα νέο ότι ο αγώνας κάπου εκεί έξω συνεχίζεται. Μέχρι ένα σινιάλο να φωτίσει τον αγκαθωτό ουρανό τους.

(Το παρών κείμενο γράφτηκε από τον σύντροφο Παναγιώτη Μασούρα τον Ιανουάριο του 2012, όσο βρισκόταν ακόμα αιχμάλωτος στο κάτεργο των Γρεβενών)