Ας ξεκινήσουμε με μία αναφορά στο πολυσυζητημένο ευρωπαϊκό κίνημα των αγανακτισμένων το οποίο έχει λάβει σημαντικές διαστάσεις και στην Ελλάδα. Το κίνημα των αγανακτισμένων λοιπόν ήρθε σαν μία κακή παρωδία των αιματηρών εξεγέρσεων στις αραβικές χώρες. Ταξιδεύοντας βέβαια τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα πήρε τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτές, χαρακτηριστικά τα οποία από μία άποψη ήταν και αναμενόμενα δεδομένου του περίφημου ευρωπαϊκού πολιτισμού της δύσης σε αντίθεση με τα “απολίτιστα” δικτατορικά καθεστώτα των αραβικών χωρών.
Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να αναλύσουμε τις διαφορετικές νοοτροπίες, να εξηγήσουμε τα αίτια που πιστεύουμε πως αυτές οφείλονται και να σταθούμε κριτικά απέναντι στις κυρίαρχες σκέψεις που επικρατούν στο ευρωπαϊκό κίνημα των αγανακτισμένων με στόχο την ανταγωνιστική διαλεκτική μας και την προώθηση των στόχων που εμείς οι ίδιοι θέτουμε σε σχέση με αυτό το εγχείρημα.
Ένα κοινό σημείο αναφοράς και των δυο αυτών ιστορικών γεγονότων (αραβικές εξεγέρσεις-αγανακτισμένοι) είναι οι καταλήψεις των κεντρικών πλατειών της εκάστοτε πρωτεύουσας ως μέσο πολιτικής πίεσης στην κυβέρνηση για την
ικανοποίηση των αιτημάτων είτε των εξεγερμένων στην μία περίπτωση είτε των διαδηλωτών από την άλλη. Στις αραβικές χώρες το πάγιο αίτημα σε όλες τις περιπτώσεις ήτανε και είναι η πτώση της κυβέρνησης και του προέδρου της ο οποίος ως σύγχρονος δικτάτορας διέταζε την σφαγή των αντιφρονούντων υπηκόων του στην προσπάθεια του να διατηρήσει την εξουσία του. Προφανώς γνωρίζουμε ότι η παραπάνω διαπίστωση είναι ελλιπής και χωράει σελίδες επί σελίδων σε σχέση με τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται, (πχ ο εμφύλιος πόλεμος στην Λιβύη που μετατράπηκε σε ιμπεριαλιστική παρέμβαση του ΝΑΤΟ και άλλων ευρωπαϊκών κρατών) τον ρόλο της δύσης πάνω σε αυτά και άλλα πολλά, απλώς γίνεται επιγραμματικά για να υπάρξει η σύγκριση των δύο γεγονότων στην βάση που επιλέγουμε να θέσουμε.
Η βασική διαφορά σε αυτό το κοινό σημείο αναφοράς δεν είναι άλλη από την επιλογή για την χρήση βίας ενάντια στα καθεστώτα. Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των αραβικών χωρών και η χρήση βίας πολλές φορές και ένοπλης από πλευράς των εξεγερμένων είναι ένα φυσικό επακόλουθο της βίαιης επιβολής των δικτατορικών καθεστώτων και της οικονομικής εξαθλίωσης άρα και κοινωνικής ανισότητας που αυτά παράγουν. Με βασικό αίτημα την εκδημοκρατοποίηση οι αραβικές εξεγέρσεις κέρδισαν σύντομα την συμπάθεια των δυτικών κρατών τα οποία κατήγγειλαν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απέναντι σε άοπλους διαδηλωτές ενώ δεν είναι τυχαία και οι οργανωμένη επέμβαση του ΝΑΤΟ απέναντι στο καθεστώς του Καντάφι μετά των εμφύλιο πόλεμο που είχε ξεσπάσει στην χώρα. Τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της δύσης και η στρατηγική θέση της Λιβύης στο παγκόσμιο στερέωμα ήταν σίγουρα ένας κύριος παράγοντας της παραπάνω επέμβασης.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα αναβρασμού το οποίο έκανε το γύρο του κόσμου με ταχύτατους ρυθμούς η κοινωνική ένταση μεταφέρθηκε κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Στην Ευρώπη με πρώτη χώρα την Ισπανία γεννήθηκε το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών με καταλήψεις σε όλες τις κεντρικές πλατείες της χώρας, κύριο αίτημα την εφαρμογή αληθινής δημοκρατίας και την εναντίωση τους στην παγκόσμια οικονομική κρίση ενώ με πρόταγμα την παθητική αντίσταση και την μη χρήση βίας χιλιάδες Ισπανοί πολίτες κατασκήνωσαν στις κεντρικές πλατείες της χώρας. Ακόμα και όταν οι μπάτσοι επιτέθηκαν στους διαδηλωτές για να εκκενώσουν την κεντρική πλατεία με πρόσχημα την διεξαγωγή ενός “σημαντικού” ποδοσφαιρικού αγώνα οι διαδηλωτές ακολούθησαν το πρόταγμα που είχαν θέσει οι ίδιοι και υπέστησαν την βίαιη καταστολή ενώ κάποιοι πιο “θερμόαιμοι” παραβαίνοντας την γραμμή των αγανακτισμένων αμύνθηκαν στις επιθέσεις των μπάτσων. Είμαστε σίγουροι πως στην σημερινή και αυριανή πορεία θα ξεσπάσουν βίαιες ταραχές, και αυτό όχι γιατί θα τις προκαλέσουν οι δέκα κουκουλοφόροι προβοκάτορες (που τώρα τελευταία έγιναν 100 σύμφωνα με τα Μ.Μ.Ε) ούτε επειδή τα ματ είναι ένα τσούρμο ανεξέλεγκτων μανιακών που με την “βούληση” τους θα επιτεθούν στους διαδηλωτές. Οι συγκρούσεις θα συμβούν επειδή υπάρχουν δύο αντιμαχόμενα “στρατόπεδα”. Όσον αφορά το ένα, αυτό της εξουσίας, είναι προφανές ότι δεν μπορεί πια να ελέγξει τους υπηκόους της με κούφιες υποσχέσεις καθώς ο παράδεισος της υλικής αφθονίας μετατράπηκε σε κόλαση της λιτότητας και έτσι μόνο ένας δρόμος μένει, αυτός της ωμής καταστολής. Όποιος αυτές τις μέρες με την παρουσία του στο δρόμο αμφισβητήσει την ικανότητα της κυβέρνησης ή το μεγαλείο της δημοκρατίας, θα δεχτεί την άμεση βία του κράτους μέσω των γκλόμπς των μπάτσων για να βάλει καλά στο μυαλό του ότι η έμμεση βία της καθημερινής ζωής (εκπαίδευση στην υποταγή, μισθωτή εργασία, καταναλωτισμός κ.τ.λ.) είναι πιο ανώδυνη αν κάνουμε και λίγο τα στραβά μάτια.
Από την μεριά των διαδηλωτών σε ένα μεγάλο ανομοιογενές κομμάτι πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι σε όλες τις άλλες προηγούμενες πορείες, δεδομένου του έσχατου σημείου στο οποίο έχει φτάσει η ελληνική οικονομία, ξεχειλίζει από συσσωρευμένη οργή η οποία μετουσιώνεται σε βίαιες πράξεις αφού δεν μπορεί πλέον να συγκρατηθεί από το τρικ της δημοκρατίας “η βία δεν οδηγεί πουθενά και δεν ταιριάζει σε κανένα πολιτισμένο άνθρωπο” έτσι ώστε να διασφαλίσει το μονοπώλιο της στη βία, ούτε από τον συφερτό αριστερίστικων επιχειρημάτων του τύπου “χάνουμε το δίκιο μας” που λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης.
Βέβαια στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο θεωρούμε κομβικό να υπερασπιστούμε την ανεξέλεγκτη βία από την πλευρά των διαδηλωτών και αυτό γιατί η συκοφάντηση από την μεριά του κράτους όλων όσων ασκούν βία έχει ενταθεί αισθητά στην προσπάθεια διατήρησης της τάξης σε μία κοινωνία που είναι έτοιμη να τιναχτεί στον αέρα. Το θέμα για εμάς δεν είναι αν είμαστε υπέρ ή κατά της βίας, μας φαίνεται αστείο να τίθεται συνεχώς αυτό το ερώτημα σε μία κοινωνία στην οποία η βία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο. Μας φαίνεται αστείο να βλέπουμε δημοσιογράφους και πολιτικούς να κάνουν εκκλήσεις για ειρηνικές διαδηλώσεις και περιφρούρηση των πορειών εξυμνώντας την σημασία της ειρηνικής διεκδίκησης και επίλυσης του όποιου προβλήματος. Και αυτό γιατί ξέρουν πως με τον σταυρό στο χέρι τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν κατακτάς γιατί όλα αυτά τα καθάρματα με βία (άμεση ή έμμεση) κατάφεραν να πλουτίσουν και να κερδίσουν τα σημερινά τους αξιώματα.
Δηλώνουν πως συμπάσχουν και κατανοούν το πρόβλημα του έλληνα πολίτη και μετά μπαίνουν στα ακριβά αμάξια τους με προορισμό τις βίλες τους. Μέσα από την εκμετάλλευση, την χειραγώγηση και την υποκρισία αρπάζουν καθημερινά τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων διατηρώντας ακόμα και σήμερα με νύχια και με δόντια τα προνόμια τους. Αλλά για να υπάρχουν αφεντικά πρέπει να υπάρχουν και δούλοι και έχουν και αυτοί τις ευθύνες τους, όχι μόνο γιατί σκύβουν καθημερινά το κεφάλι αλλά γιατί εσωτερικεύουν την ηθική αυτή. Και επειδή βέβαια φοβούνται τους ανωτέρους τους και τις συνέπειες μιας ανταρσίας εντοπίζουν και αυτοί τα δικά τους θύματα που θα τους βοηθήσουν να κατακτήσουν μία καλύτερη θέση στο κοινωνικό σύνολο.
Έτσι αφού από την στιγμή της ένταξής μας στην κοινωνία έχουμε να διαλέξουμε από μία ποικιλία βίαιων συμπεριφορών, όποιο ρόλο και αν έχουμε, επιλέγουμε όχι μόνο ως “σωστή και δικαιολογημένη” αλλά και ως μόνη αξιοπρεπή στάση τη βία απέναντι στην εξουσία και τον καπιταλισμό, και όσον αφορά τις διαδηλώσεις αυτό μεταφράζεται σε συγκρούσεις με τις ομάδες καταστολής, προπηλακισμούς και ξυλοδαρμούς βουλευτών, βανδαλισμούς φορέων του κράτους και του καπιταλισμού. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είμαστε λεία για τα δόντια τους με την ελπίδα ότι δεν θα μας καταβροχθίσουν και σίγουρα στην επίθεση των γουρουνιών τους μπορούμε να αμυνθούμε με μία καλοζυγισμένη μολότωφ που θα τους κάνει να αλλάξουν δέκα χρώματα μέχρι να καταφέρουν να σβηστούν με μερικά εγκαύματα για ενθύμιο. Και όποιος έχει την δύναμη, το κουράγιο και την συνείδηση να αμυνθεί είναι ένα βήμα πριν την επίθεση, γιατί καμία ανατροπή δεν γίνεται αναίμακτα, κανένας που έχει το μέλι στα χέρια του δεν θα το μοιραστεί από μόνος του, κανένας βασιλιάς ποτέ δεν κατέβηκε οικειοθελώς από τον θρόνο του.
Τέλος εμείς πιστεύουμε ότι για να επιτευχθεί ο αποκλεισμός της βουλής, το σαμποτάζ της δημοκρατικής διαδικασίας και η κατάληψη της πλατείας Συντάγματος από τους διαδηλωτές και όχι από τα ματ χρειάζονται οργανωμένες ομάδες που με όπλο εκτός από τον λόγο τους πολλές μολότωφ, βαριοπούλες, τσεκούρια και αντιασφυξιογόνες μάσκες που δεν θα οπισθοχωρούν, δεν θα διαλύονται πανικόβλητα και θα έχουν μια πραγματικά δυναμική και απειλητική παρουσία καθιστώντας για όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες το κέντρο της Αθήνας κατειλημμένο από ταραχές. Έτσι και αλλιώς η συμμετοχή στα οδοφράγματα αποτελεί από μόνη της μία γερή ρουφηξιά από την ελευθερία του αύριο. Γιατί στο οδόφραγμα δεν ζεις μόνο μία σύγκρουση με τους μισθοφόρους του καθεστώτος, όχι μόνο την συναίσθηση ότι παρεμβαίνεις ενεργά και δραστήρια αλλά βιώνεις και την αληθινή συντροφικότητα, τη γεύση των ανεξούσιων ανθρώπινων σχέσεων στην πλευρά που υπερασπίζεσαι.
Ο ρόλος μας λοιπόν ως αναρχικών σε τέτοιες περιόδους κατάρρευσης της δημοκρατικής ομαλότητας, όταν οι τηλεοράσεις κλείνουν και τα μυαλά ανοίγουν, είναι να διαχέουν τον αναρχικό-επαναστατικό λόγο αλλά και πρακτική. Δεν αγνοούμε τις βαθιές διαφορές που έχουμε με ένα πολύ μεγάλο μέρος των διαδηλωτών καθώς δεν επιδιώκουμε την “κατάκτηση” μιας νέας αληθινής δημοκρατίας αλλά την ολοκληρωτική καταστροφή της. Πιστεύουμε πως καμία εναλλακτική μορφή αυτού του πολιτεύματος δεν μπορεί να μας ενσωματώσει γιατί όποιο μανδύα και αν φορέσει ο συνδυασμός της με τον καπιταλισμό αποτελεί μία συγκαλυμμένη κοινωνία ανταγωνισμού στην οποία η μόνη αξία είναι το χρήμα και ο μόνος νόμος “πάτα πάνω στον άλλο για να φτάσεις ψηλότερα”. Έτσι και αλλιώς ακόμα και αυτό που πολλοί έχουν στο μυαλό τους ως υγιή μορφή της δημοκρατίας όπου η παιδεία θα είναι “σωστή”, όλοι θα παίρνουν φουσκωμένους μισθούς, δεν θα ψωμολυσσάνε όταν γεράσουν και θα έχουν πρόσβαση σε οτιδήποτε αρρωστημένο παράγει ο καπιταλισμός, η τεχνολογία και η επιστήμη ακούγεται περισσότερο αηδιαστικό καθώς θα σήμαινε την ολοκληρωτική ρομποτοποίηση του ανθρώπου και τη βύθισή του στην απόλυτη δυστυχία, ένα γρανάζι μιας καλολαδομένης μηχανής.
Η κριτική μας στάση είναι λάθος να ερμηνεύεται ως εχθρική απέναντι στα νεογέννητα κοινωνικά εγχειρήματα. Σίγουρα δεδομένου ενός ετερόκλητου πλήθους που περιλαμβάνει μέχρι και φασίστες δεν μπορούμε να δηλώσουμε και αλληλέγγυοι. Προωθούμε τα χαρακτηριστικά εκείνα που έχουν αξία και συγκρουόμαστε με αυτά που αποτελούν μέρος του προβλήματος.
Όταν όμως δεν μιλάμε απλά για έναν όχλο αλλά και για μία συνέλευση που οργανώνει δράσεις, στην οποία γίνεται προσπάθεια για την καθολική συμμετοχή οφείλουμε να μιλήσουμε συγκεκριμένα. Θεωρούμε για την ακρίβεια πως η βάση αυτής της συνέλευσης είναι μία αυταπάτη. Η δήθεν ατομική συμμετοχή που στόχο έχει τον αποκλεισμό των κομμάτων, κάνει το φρικτό λάθος να τσουβαλιάζει τα κόμματα με τις επαναστατικές συλλογικότητες. Τα κόμματα είναι συμφεροντολογικές κλίκες ή στην καλύτερη ιδεολογικές ενώσεις που αποσκοπούν στην κατάκτηση της εξουσίας ενώ η συλλογικότητα είναι το κύτταρο της πραγματικής οργάνωσης. Γιατί μία συνέλευση με περιορισμένο χρόνο για τον κάθε ομιλητή, δεν μπορεί να συμπεριλάβει ολοκληρωμένες τοποθετήσεις ούτε να αποτελέσει πεδίο ουσιαστικού διαλόγου παρά μόνο να λειτουργήσει με αμφιλεγόμενο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, δηλαδή την επιβολή της πλειοψηφίας πάνω στη μειοψηφία. Αυτό που λείπει είναι η πολυεπίπεδη οργάνωση των ανθρώπων σε ομάδες με θέσεις και απόψεις που διαλέγονται και αποφασίζουν στη βάση της συναίνεσης, ή όπου δεν μπορεί να υπάρξει, η ομάδες αυτές μιλούν και δρουν για τον εαυτό τους. Περιγράφουμε τον τρόπο οργάνωσης που καθιστά την κατάργηση της εξουσίας εφικτή. Ακριβώς για να μη λειτουργούμε ως χειραγωγούμενο πλήθος αλλά ο καθένας να έχει τη θέση και τη δράση που θέλει και του αναλογεί. Δεδομένο είναι ότι αυτό προϋποθέτει την υπεύθυνη στάση του κάθε συμμετέχοντα για να λειτουργήσει, ταυτόχρονα όμως προωθείται η όλο και ευρύτερη συνειδητοποίηση. Διότι άλλο να καλείται κάποιος να ρητορέψει όπως λίγοι μπορούν και κάνουν και άλλο να λάβει θέση εντός μίας συλλογικότητας όπου όλοι δρουν και αποφασίζουν. Μέσα από μια τέτοια διαδικασία μπορούν να προκύψουν και οι ρήξεις που θεωρούμε απαραίτητες, ώστε να τερματιστεί η συνδιαλλαγή με φασιστικές ομάδες, χειραγωγούς δημοσιογράφους και φορείς της θεσμισμένης εξουσίας (όπως συνδικαλιστές της αστυνομίας).
Έχουμε δρόμο μπροστά μας για να επιτύχουμε αυτά που προτάσσουμε και δεν ξεκινήσαμε χτες. Η σύνδεση με την ιστορία και την παράδοση των επαναστατικών κινημάτων είναι γελοίο να απαξιώνεται μπρος στις ευκολίες μαζικού
συντονισμού που προσφέρουν οι σύγχρονες τεχνολογίες. Γιατί τα νέα εναύσματα για συλλογική οργάνωση και δράση για να οδηγήσουν κάπου πρέπει να συμβουλευτούν απ’ τις εμπειρίες και τη σκέψη του παρελθόντος. Σημασία έχει οι πράξεις του σήμερα να αποτελέσουν ένα ισχυρό βίωμα για όλους μας και μία σημαντική παρακαταθήκη για το αύριο.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΕΞΕΓΕΡΣΗ – ΑΝΑΡΧΙΑ
πυρήνας όξυνσης σκέψης-δράσης
Δεν ξεχνάμε τους δεκάδες αιχμαλώτους συντρόφους, τιμάμε στο δρόμο τις επιλογές και τις δράσεις τους. Είτε πρόκειται για ένοπλες ληστείες στους ναούς του κεφαλαίου, είτε για ένοπλη μάχη με τους μπάτσους, είτε για οργανώσεις αντάρτικου πόλης, είτε για την πολιτική τους δράση.
(αλιεύτηκε από athens.indymedia)